اضطراب در قلمرو شخصيت: نقش نگرش‌ها

مبحث شخصيت و ويژگي هاي شخصيتي در عين اينكه بسيار در پژوهش ها به آن پرداخته شده است از لحاظ بررسي برخي متغيرها در ارتباط با آنها مورد غفلت قرار گرفته است. اينكه اين ويژگي ها با واسطه گري نگرش هاي ناكارآمد چگونه با اضطراب مرتبط هستند موضوعي است كه در اين پژوهش به آن پرداخته شده است. به اين منظور تعداد 240 نفر از دانشجويان دانشگاه بوعلي سينا همدان به عنوان نمونه انتخاب گرديد و پرسشنامه هاي اضطراب بك (1990)، پرسشنامه نگرش هاي ناكارآمد بك و وايسمن (1978) و پرسشنامه شخصيتي نئو مك كري و كاستا (1985) به آنها داده و پر شد كه تعداد 6 نفر از افراد پرسشنامه ها را به صورت مخدوش پر كرده بودند لذا نمونه نهايي تعداد 234 نفر انتخاب گرديد. نتايج مدل معادلات ساختاري نشان داد كه به طور كلي مدل پژوهش داراي برازش نيكويي مطلوبي است. روابط بين اضطراب با روان رنجورخويي با حضور و بدون حضور متغير ميانجي‌گر نگرش‌هاي ناكارآمد معني‌دار و مثبت مي‌باشد و همچنين روابط بين اضطراب با برون‌گرايي با حضور و بدون حضور متغير ميانجي‌گر نگرش‌هاي ناكارآمد معني‌دار و معكوس مي‌باشد. همچنين يافته ها حاكي از آن بودند كه در سطح معناداري 0.01 تنها متغير روان رنجورخويي به واسطه نگرش‌هاي ناكارآمد با اضطراب رابطه معني داري دارد و اين رابطه براي برون گرايي برقرار نيست. بنابراين مي توان نتيجه گرفت كه نگرش هاي ناكارآمد مي توانند به عنوان يك ميانجي بين روان رنجورخويي و اضطراب عمل كنند.