مروري اجمالي بر ارتباط تجربۀ بدرفتاري در دوران كودكي و خودجرحي بدون هدف خودكشي در نوجواني

طي دو دهۀ گذشته، اهميت باليني و پژوهش پيرامون خود جرحي بدون هدف خودكشي به‌عنوان تخريب مستقيم و تعمدي بافت‌هاي بدن كه فاقد هدف و يا نيت خودكشي است روندي افزايشي داشته است. پژوهشها حاكي از شيوع بالاي اين رفتار در دورۀ نوجواني است، رفتاري كه به عنوان يك راهبرد جبراني جهت مقابله با و مديريت هيجانات منفي شديد مفهوم‌پردازي مي‌شود. آنچه دورۀ نوجواني را كانون مطالعات اين رفتار قرار مي‌دهد تحولات جسماني و روانشناختي در اين دوره است كه خود به عنوان عوامل پريشاني‌زا عمل مي‌كنند، حال آنكه ميزان اين پريشاني مي‌تواند متاثر از تاريخچۀ فرد نيز باشد. تعاملات اوليه با والدين و تجارب تحولي به عنوان عواملي معرفي شده‌اند كه بيشترين نقش را در پيش‌بيني رفتار خودجرحي در ميان نوجوانان دارند. نوشتار حاضر با تاكيد بر نظريه‌هاي تبييني و كاركردي مروري اجمالي بر ارتباط تجربۀ بدرفتاري در دوران كودكي و رفتار خودجرحي از منظر مطالعات اخير است. در پايان جستجويي پيرامون مطالعات داخلي انجام شد ليكن عليرغم شيوع چهار الي پنج درصدي در ميان جامعۀ نوجوانان ايراني، گويا مطالعۀ اين رفتار از منظر پژوهشگران داخلي پنهان مانده است.