ازدواج بيمار در فقه مذاهب اسلامي

ازدواج شخص بيمار منجر به فوت و آثاري كه بر آن مترتب مي‌شود از مسائل اختلافي بين اماميه و اهل سنت است. بررسي تطبيقي آراء فقها در اين زمينه بيانگر آن است فقهاي اماميه در ازدواج مرد بيمار، براي جلوگيري از ضرر رساندن زوج به وراث و ترتب آثار بر ازدواج وي، نزديكي را شرط صحت ازدواج و ترتب آثار مهريه و ارث بر آن قرار داده اند و در صورت عدم نزديكي و فوت بيمار، عقد نكاح را باطل مي‌دانند ولي مراد، بطلان حقيقي نيست، بلكه مراد آن است كه احكام عقد نكاح مثل مهريه، ارث و عده وفات بر آن مترتب نخواهد شد؛ چرا كه اگر مراد از بطلان، بطلان حقيقي باشد، خلف و دور لازم مي‌آيد. اين در حالي است كه فقهاي اماميه صحت ازدواج زن بيمار و ترتب آثار عقد نكاح بر آن را مشروط به نزديكي ندانسته اند. جمهور فقهاي اهل‌سنت به جز مالكيه، ازدواج مرد يا زن بيمار را مطلقاً (چه نزديكي صورت گرفته باشد، چه نگرفته باشد) صحيح دانسته و در صورت فوت زوج بيمار معتقدند زوجه مستحق دريافت مهرالمسمي و ارث است و زوج نيز در صورت فوت زوجه بيمار مستحق ارث است، فقهاي مالكيه از مذاهب اهل سنت، بين موردي كه زوجه از بيماري مرد آگاه باشد و موردي كه آگاهي نداشته باشد، قائل به تفصيل شده و معتقدند گرچه در هر دو مورد عقد ازدواج باطل است ولي در صورت عدم آگاهي، زوجه مي‌تواند پس از بهبودي زوج از بيماري، مهريه خود را دريافت نمايد.