بهينه سازي چند هدفه شبكه پايش آب هاي زيرزميني با بهره گيري از الگوريتم ژنتيك(NSGA-II) و روش كريجينگ بيزين تجربي(EBK) (مطالعه موردي دشت سيلاخور)

پژوهش حاضر به توسعه يك مدل بهينه شبكه پايش با دو هدف كمينه كردن هزينه هاي پايش شبكه و بيشينه نمودن دقت مكاني شبكه پايش بر اساس كمينه كردن مقدار جذر ميانگين خطا پرداخته است. به عنوان مطالعه موردي، طراحي بهينه شبكه پايش آب هاي زيرزميني در دشت سيلاخور واقع در استان لرستان مورد ارزيابي قرار گرفته است. بدين منظور داده هاي مورد استفاده در اين پژوهش بر اساس روش كريجينگ بيزين تجربي(EBK) در محيط نرم افزار ArcGIS توليد و توابع هدف و فرآيند بهينه سازي در محيط نرم افزار Matlab كد نويسي شد تا بر اساس قيود درنظر گرفته شده در نسخه دوم الگوريتم ژنتيك(NSGA-II) بتوان بهينه ترين حالت شبكه را شناسايي نمود. مدل بهينه، از روش درون يابي وزن دهي معكوس فاصله(IDW) براي توليد سطح آب زيرزميني استفاده مي نمايد و سپس با مقادير داده هاي مشاهداتي مقايسه مي گردد. نتايج بدست آمده از پژوهش كفايت يك شبكه با دوازده ايستگاه پايش را با توزيع مكاني بهينه براي آبخوان دشت سيلاخور مناسب مي داند در حالي كه شبكه پايش فعلي بيست و نه ايستگاه پايش دارد. همچنين مقدار جذر ميانگين مربعات خطا(RMSE) براي شبكه بهينه 0.605 متر برآورد گرديد. شبكه پايش بهينه در مقايسه با شبكه مشاهداتي موجود توانسته است تعداد ايستگاه هاي شبكه پايش به ميزان 60 درصد كاهش داده، توزيع مكاني ايستگاه ها را بهبود ببخشد و پهنه بندي مناسبي را نيز براي نقاط فاقد آمار پيش بيني نمايد.