مدل‌سازي تبخير از سطح آزاد آب با استفاده از ماشين بردار پشتيبان و حداقل مربعات ماشين بردار پشتيبان

تبخير يكي از فرايندهاي مهم و تأثيرگذار در چرخه آبي است. تشت تبخير به علت سهولت تفسير داده هاي آن در سراسر دنيا به‌عنوان شاخصي براي تعيين تبخير از درياچه ها و مخازن استفاده مي شود. بنابراين با ثبت درست مقدار تبخير از تشت مي توان تبخير و تعرق گياه مرجع را تخمين زد. روابط تجربي ارائه‌شده براي تخمين تبخير از سطوح آزاد با در نظر گرفتن پارامترهاي هواشناسي به‌عنوان ورودي، داراي تنوع زياد است. دقت روابط تجربي در مناطق مختلف متفاوت است و در هر منطقه نياز به واسنجي دارد. همچنين از دقت بالايي برخوردار نبوده و دسترسي به تمام پارامترهاي ورودي مشكل و يا اندازه گيري آن ها محتاج صرف هزينه و زمان زيادي مي باشد. هدف از اين تحقيق ارزيابي كارايي مدل هاي ماشين بردار پشتيبان و حداقل مربعات ماشين بردار پشتيبان جهت تخمين تبخير از سطح آزاد آب در استان گلستان مي باشد. در اين تحقيق از داده هاي هواشناسي روزانه سه ايستگاه سينوپتيك (كلاله، گرگان و بندر تركمن) به مدت 17 سال (1376 -1393) استفاده شد. نتايج نشان داد بين الگوهاي ورودي به مدل‌هاي SVM و LSSVM، الگوي 16 با پارامترهاي ورودي رطوبت نسبي كمينه، رطوبت نسبي بيشينه، سرعت باد و ساعات آفتابي داراي بيشترين R2 و كمترين RMSE و MBE بود. مدل LSSVM در ايستگاه بندر تركمن داراي بهترين پيش‌بيني نسبت به دو ايستگاه ديگر بوده است. همچنين در همه ايستگاه‌هاي موردمطالعه مدل LSSVM داراي R2 بيشتر و RMSE و MBE كمتري نسبت به مدل SVM بوده است.