خصوصيات روايي رمان‌هاي پسامدرن در فيلم‌هاي سينمايي (مطالعه موردي: فيلم سينمايي تلقين، كريستوفر نولان، 2010)

رمان و هنرهاي نمايشي را مي‌توان دو نظام قياس‌پذير در نظر گرفت كه غالباً در ويژگي‌هاي روايت‌شناسانه داراي وجوه مشتركي هستند. هدف از اين مطالعه بازشناسي چگونگي بهره‌گيري فيلم‌هاي سينمايي از شيوه‌ها و تكنيك‌هاي روايي در انتقال معنا به مخاطب، با استناد به مفاهيم و نظريه‌هاي ادبي پست‌مدرن است؛ و در پي پاسخ به اين سؤال است كه فيلم‌هاي سينمايي از چه تكنيك‌هاي بياني ادبي پست‌مدرنيستي در انتقال معنا استفاده مي‌كنند؟ اين پژوهش از نوع توسعه‌اي است و به شيوه توصيفيتحليلي و با رويكرد تطبيقي به مقايسه دو نظام متفاوت ادبيات و سينما انجام شده‌ است. شيوه گردآوري اطلاعات كتابخانه‌اي و مشاهده فيلم سينمايي مورد مطالعه (فيلم تلقين، كريستوفر نولان، 2010) است. داده‌هاي مورد نياز براي تجزيه و تحليل به‌طور هدفمند از بين كردار و گفتار شخصيت‌هاي فيلم انتخاب شده است و اين اطلاعات با تكنيك‌هاي مورد استفاده در رمان‌هاي پسامدرن مطابقت داده و به شيوه كيفي تجزيه و تحليل و تفسير شده است. اين مطالعه نشان‌ مي‌دهد كه فيلم تلقين حداقل داراي يازده تكنيك يا ويژگي روايي از رمان‌هاي پسامدرن است كه در انتقال معنا به مخاطب از آن‌ها بهره گرفته است: بينامتنيت، بي‌نظمي زماني در روايت‌ها، جهان وانموده، دور باطل، تناقض، بريكولاژ، خرده فرهنگ‌ها و التقاط فرهنگي، اختلال زباني، فروپاشي فرا روايت‌ها، آشكارسازي تصنّع و فروپاشي ارزش‌ها.