مطالعه تطبيقي نظريه واقع‌گرايي فيلم با حادواقعيت ژان بودريار

ماهيت متمايز تصوير در عكاسي و سينما كه نتيجه فرآيند مكانيكي توليد آن است از آغاز باعث پيوند ناگسستني اين دو رسانه با واقعيت و چگونگي بازنمايي آن گرديد. نظريه‌ واقع‌گرايي فيلم با تاكيد بر همين ويژگي توسط انديشمنداني نظير آندره بازن شكل‌گرفت. اين رويكرد با ظهور فنآوري ديجيتال كه اساسا بر مبناي تشكيك در اين پيوند وجودي بنا شده با چالش‌ جدي مواجه شد و نظريه‌پردازان پست‌مدرن از جمله ژان بودريار خوانش تازه‌اي از نقش رسانه‌هاي جديد در بازنمايي واقعيت عرضه كردند. بر اين اساس مقاله حاضر با هدف تبيين فرآيند دگرگوني بعد زيبايي‌شناختي واقعيت و بازنمايي آن پس از به وجود آمدن امكان ثبت و بازتوليد تكنولوژيك تصاوير در سينما به تحليل اين دو نظريه پرداخته است. پژوهش تطبيقي پيش‌رو كه با استناد به منابع معتبر و روش توصيفي‌تحليلي انجام گرفته، درصدد است تا نشان دهد، اگرچه نظريه واقع‌گرايي فيلم تمام توجه خود را معطوف به بازنمايي واقعيت در سينما كرده بود اما هم‌چنان در چارچوب بازنمايي كلاسيك بر مبناي اصل ارجاع تصاوير به مصداق بيروني باقي مانده است؛ ليكن ژان بودريار با تبيين حادواقعيت و نظم جديد وانموده‌ها زمينه را براي تفسيرهاي‌ تازه‌اي از بازتوليد واقعيت در وضعيت پست‌مدرن فراهم كرده است.