مفهوم‌شناسي اصطلاحات «زيبا» و «زيبايي» در متون اوستايي و پهلوي

در پژوهشي با عنوان «مفهوم‌شناسي كلمه هنر در متون اوستايي و پهلوي» كلمه هنر در متون اوستايي و پهلوي و به‌ويژه گاثاها ، توسط نگارنده مورد تحقيق و تأمل قرار گرفته است. در ادامه آن پژوهش و از اين رو كه هنر نسبتي ذاتي با زيبايي در فرهنگ اسلامي ايراني دارد، مقاله پيش رو، دو اصطلاح زيبا و زيبايي را مورد بحث و تحقيق قرار مي‌دهد. بر بنياد رويكرد ريشه‌شناسي لغات يا علم مطالعه تاريخي واژه‌ها و نيز بررسي تحول شكل و مفهوم واژه‌ها، اين مقاله قصد درك مفهوم زيبايي در متون اوستايي (شامل يسنه‌ها، يشت‌ها، ونديداد، ويسپرد وخرده اوستا و به ويژه گاثاها كه بخشي از يسنه‌ها محسوب مي‌شود) و نيز پهلوي (به ويژه در دينكردهاي اول تا دهم، و بندهش) را دارد. علاوه بر آن هدف مقاله، تحقيق كامل در باب واژه‌هايي است كه مترادف مفهوم زيبايي و دربردارنده آن، در متون زرتشتي بوده‌اند. روش تحقيق تاريخيتحليلي با تاكيد بر تبارشناسي واژه ها است و پژوهش نشان مي دهد همچنانكه كلمه هنر بيان مطلق جمع فضائل در فرهنگ ايران باستان است و اين معنا به‌واسطه هو (در ابتداي هونر) حاصل شده است اصطلاحات مرتبط با زيبايي (من‌جمله هوچيهر) نيز نسبتي تام با خير و نيكي دارند. بنابراين زيبايي مساوقتي تمام با خير و خوبي در فرهنگ ايراني دارد.