تأثير متقابل كاربرد و معنا بر فرم اشياء

به طور عمده اشياء در چرخه عمر خود با ابتكار يا اقتباس به وجود آمده، با گذر زمان فرم‌هاي مختلف به خود گرفته و در نهايت رها شده و از بين مي‌روند. سوال‌هاي اساسي عبارتند از: فرم يك شيء بر چه مبنا و بر اساس چه فرآيندي و چگونه با نيازهاي كاربردي و معنايي انسان مرتبط مي‌شود؟ و دليل بهره‌مندي برخي اشياء از ارزش‌هاي نمادين چيست؟ اين مطالعه، محيط زندگي را به عنوان سيستمي در نظر مي‌گيرد كه در آن انسان‌ها و اشياء به طور مداوم باهم در تعامل‌اند تا محيط حالت تعادلي خود را حفظ كند. هدف پژوهش بررسي فرم شيء در چرخة عمر خود در مواجه با خواست‌ها و نيازهاي كاربردي و معنايي انسان است. انسان‌ به جهت استفاده و فرم دادن به شيء، و شيء به وسيلة قابليت‌هاي بالقوة خود با انسان‌ ارتباط برقرار مي‌كند. روش اين تحقيق كيفي است و با بهره مندي از فرآيندي استقرايي به دنبال تبيين تمام روابط ممكن بين كاربرد، معنا و فرم است. در يك فرآيند و مدل نُه مرحله‌اي چگونگي توسعة فرم اشياء در ارتباط با معنا و كاربرد مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است. يافته‌ها نشان مي‌دهد كه علي‌ رغم تغييرات در طول زمان فرم شيء نيازهاي كاربردي و معنايي انسان را در سطوح مختلفي تأمين مي‌كند.