اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي (حل‎ مسئله و تصميم‌گيري) بر روابط معلم- شاگرد، سرزندگي تحصيلي و خوش‌بيني تحصيلي در دانش‌آموزان پسر پايه ششم ابتدايي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي آموزش مهارت‌هاي زندگي (حل‌مسئله و تصميم‌گيري) بر روابط معلم- شاگرد، سرزندگي تحصيلي و خوش‌بيني تحصيلي دانش‌آموزان پسر پايه ششم ابتدايي بود. اين پژوهش برحسب هدف كاربردي بوده و روش مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. ‌‌‌جامعه آماري شامل تمامي دانش آموزان پسر كلاس ششم در سال تحصيلي 99-1398 در شهر حسن آباد از توابع شهرري بود. نمونه آماري را 50 نفر از دانش آموزان پسر كلاس ششم كه در دو گروه آزمايش و گروه كنترل (هر گروه 25 نفر) جايگزين شدند، تشكيل دادند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه‌هاي استاندارد كيفيت رابطه معلم- دانش‌آموز، خوش‌بيني تحصيلي و سرزندگي تحصيلي بود. همچنين دانش‌آموزاني كه از سرزندگي و خوش‌بيني بسيار بالاتر و كيفيت رابطه بهتري با معلم برخوردار بودند، كنار گذاشته‌ شده و بقيه آزمودني ها در دو گروه 25 نفره جايگزيني شدند. شركت‌كنندگان در گروه آموزش حل‎مسئله و توان تصميم گيري، ده جلسه تحت آموزش قرار گرفتند. پس از اجراي روش آموزش از دو گروه آزمايش و كنترل پس‏آزمون گرفته شد. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده ها از شاخص‎هاي آماري توصيفي در چهارچوب جدول فراواني براي توصيف داده ها و از آزمون تحليل كوواريانس چندمتغيره براي آزمون فرضيه‌هاي پژوهشي بهره گرفته شد. نتايج حاكي از افزايش كيفيت رابطه معلم- شاگرد، سرزندگي تحصيلي و خوش‌بيني تحصيلي در گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل بود. در نتيجه مي‌توان از آموزش حل‌مسئله و تصميم‌گيري به‌عنوان بخشي از برنامه‌هاي توانمندسازي دانش‌آموزان و متوليان عرصه تعليم‌وتربيت استفاده كرد.