مقايسه اثربخشي زوج درماني خودتنظيمي با رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش دل‌زدگي زناشويي زوج‌هاي متقاضي طلاق

هدف از پژوهش حاضر، مقايسه‌ اثربخشي زوج‌درماني خودتنظيمي با رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش دل‌زدگي زناشويي زوج‌هاي متقاضي طلاق بود. روش پژوهش حسب هدف كاربردي، و بر حسب نحوه گردآوري اطلاعات از نوع شبه‌آزمايشي بود كه با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون و پيگيري دوماهه با گروه كنترل اجرا شد. جامعه آماريشامل زوج‌هاي متقاضي طلاق مراجعه‌كننده به دادگاه خانواده شعبه باهنر شهر تهران در سال 1397 بود. از ميان آن‌ها 24 زوج به‌ شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (هر گروه هشت زوج) و كنترل (هشت زوج) قرار گرفتند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه استاندارد دل‌زدگي زناشويي پاينز (CBM) بود. آزمودني‌ها در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري به اين پرسشنامه پاسخ دادند. گروه‌هاي آزمايش طي هشت جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش زوج‌درماني خودتنظيمي و رفتاردرماني ديالكتيك قرار گرفتند؛ اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكرد. تحليل داده‌ها در نرم افزار22-SPSS با بهره‌گيري از آزمون تحليل واريانس اندازه‌گيري مكرر و LSD نشان داد زوج‌درماني خودتنظيمي و رفتاردرماني ديالكتيك، در كاهش دل‌زدگي زناشويي در مرحله پس‌آزمون و پيگيري مؤثر بوده‌اند (0/01 P)؛ اما تأثير رفتاردرماني ديالكتيك بر كاهش دل‌زدگي زناشويي بيشتر بود. بنابراين، از رفتاردرماني ديالكتيك و زوج‌درماني خودتنظيمي، مي‌توان به‌عنوان شيوه‌هاي كاربردي در كاهش دل‌زدگي زناشويي و پيشگيري از طلاق استفاده كرد.