رابطه ساختاري خود- طرحواره‌هاي رياضي با اشتياق رياضي: نقش ميانجي باورهاي توانايي- انتظار و ارزش تكليف

هدف از پژوهش حاضر، بررسي رابطه ساختاري خود- طرحواره‌هاي رياضي با اشتياق رياضي با نقش ميانجي باورهاي توانايي- انتظار و ارزش تكليف بود. اين پژوهش از نوع پژوهش همبستگي با استفاده از مدل يابي معادلات ساختاري بود كه 500 نفر از دانش آموزان دختر پايه هاي يازدهم رشته تجربي و رياضي شهر تهران سال 1398به روش نمونه گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. همه آن ها پرسشنامه‌هاي خودطرحواره رياضي (MSEQ)، انتظار- ارزش سمنان (SEVQ)، هزينه تكليف رياضي (TCS) و اشتياق رياضي (MEQ) را تكميل نمودند. روابط دروني متغيرها با روش معادلات ساختاري آزمون شد. يافته‌ها نشان داد خود- طرحواره‌هاي رياضي به‌صورت مستقيم بر باورهاي توانايي- انتظار تأثير مثبت داشت. خود- طرحواره‌هاي هم به‌صورت مستقيم و هم به‌صورت غيرمستقيم و با ميانجي‌گري باورهاي توانايي- انتظار بر ارزش تكليف تأثير داشت. باورهاي توانايي- انتظار رياضي نيز، به‌صورت مستقيم بر ارزش تكليف رياضي تأثير داشت. خود- طرحواره‌هاي رياضي بر اشتياق رياضي معنا‌دار نبود؛ اما اثر غيرمستقيم آن معنادار بود. اثر مستقيم باورهاي توانايي- انتظار هم به‌صورت مستقيم و هم به‌صورت غيرمستقيم و با ميانجي‌گري ارزش تكليف بر اشتياق رياضي تأثير داشت. مسير مربوط به ‌اثر مستقيم ارزش تكليف رياضي بر اشتياق رياضي نيز معنا‌دار بود. بنابراين، خودطرحواره‌هاي رياضي به‌واسطه باورهاي توانايي انتظار و ارزش تكليف رياضي بر اشتياق رياضي تأثير داشتند.