نقش ميانجي تعهد زناشويي در رابطه بين ادراك انصاف و رضايت مندي زناشويي

هدف از پژوهش حاضر، بررسي نقش ميانجي تعهد زناشويي در رابطه بين ادراك انصاف و رضايت زناشويي بود. روش مطالعه توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، شامل تمام زنان كارمند متأهل و صاحب فرزند دانشگاه تهران در سال 98-1397 بود. 103 نفر از زنان كارمند متأهل و صاحب فرزند دانشگاه تهران در سال 98-1397 به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و پرسشنامه استاندارد ادراك انصاف پذيري ((PEM، تعهد زناشويي (DCI) و سازگاري زناشويي اسپنير (DAS) بر روي آن ها اجرا شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار 16–SPSS و 18-Amos استفاده شد. نتايج ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير نشان داد، بين ادراك انصاف و رضايت زناشويي، تعهد و مؤلفه هاي آن يعني تعهد شخصي، اخلاقي و ساختاري رابطه مثبت و معناداري در سطح 0.01 P برقرار است. علاوه براين، تعهد زناشويي و مؤلفه هاي آن داراي رابطه مثبت معناداري با رضايت زناشويي است (0.01 P). همچنين نتايج تحليل مسير نشان داد، اثر غيرمستقيم ادراك انصاف بر رضايت زناشويي از طريق ايجاد تعهد زناشويي، معنادار است (ضريب تأثير=0.50). به طور كلي، يافته هاي مطالعه حاضر بيانگر اين نكته است كه ادراك انصاف در زندگي مشترك از طريق ايجاد تعهدات زناشويي نقش مهمي در ميزان رضايت زناشويي ايفا مي كند.