نقش ميانجي‌گر سازوكارهاي دفاعي و احساس گناه در رابطه بين صفات شخصيت با تجارب تجزيه‌اي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين نقش ميانجي‌گر سازوكارهاي دفاعي و احساس گناه در رابطه بين صفات شخصيت و تجارب تجزيه اي بود. روش مطالعه توصيفي از نوع همبستگي و هدف كاربردي بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمام شهروندان ساكن در شهر كرج بود كه از ميان مراكز تفريحي، فرهنگي و هنري به روش نمونه برداري خوشه اي در مرحله اول 5 منطقه و در مرحله دوم 10 مركز و به‌صورت داوطلبانه 550 نفر (241 زن و 207 مرد) انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي استاندارد پنج عاملي نئو (NEO)؛سازوكارهاي دفاعي-40 (DSQ-40)؛ احساس گناه (GI) و مقياس تجارب تجزيه اي (DES) بود. جهت تحليل داده ها از روش مدليابي معادلات ساختاري و نرم‌افزار 24Amos- استفاده شد. نتايج پژوهش حاضر، نشان داد ضرايب مسير غيرمستقيم بين روان‌رنجورخويي با تجارب تجزيه اي (0.044=β و 0.01 P)، گشودگي به تجربه با تجارب تجزيه اي (0.040=β و 0.01 P)، روان‌رنجورخويي با احساس گناه (0.72=β و 0.05 P)، گشودگي به تجربه با احساس گناه (0.081-=β و 0.05 P) و سازوكارهاي دفاعي ناسازگارانه با تجارب تجزيه اي (0.068=β و 0.01 P) معنادار بود. پيشنهاد مي شود كه آن دسته از سازوكارهاي دفاعي را در افراد هدف درمان قرار مي دهند كه به هنگام اشتباهات و تخطي‌گري، موجب سرزنش‌گري و احساس گناه بيش‌ازحد و غيرمنطقي و تجارب تجزيه اي مي ‌شوند.