تبيين روابط بين ذهن‌آگاهي و شفقت‌به‌خود با شايستگي اجتماعي در دانشجويان دختر براساس نقش ميانجي بخشودگي بين‌فردي

هدف از پژوهش حاضر، تبيين روابط بين ذهن‌آگاهي و شفقت‌به‌خود با شايستگي اجتماعي در دانشجويان دختر براساس نقش ميانجي بخشودگي بين‌فردي بود. روش پژوهش برحسب هدف كاربردي و برحسب گردآوري اطلاعات توصيفي- همبستگي بود. جامعه آماري را تمام دختران دانشجوي دانشگاه‌ تهران در ترم دوم سال تحصيلي 99-1398 مشغول‌به‌تحصيل بودند، تشكيل دادند. از ميان اين افراد به‌ روش نمونه گيري در دسترس 378 نفر انتخاب شدند. ابزارهاي خودگزارشي شامل پرسشنامه‌هاي شايستگي اجتماعي (SCQ)، مهارت‌هاي ذهن‌آگاهي كنتاكي (KIMS)، مقياس‌هاي شفقت‌به‌خود (SCS) و بخشودگي بين‌فردي (IFS) براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. داده هاي پژوهش حاضر با استفاده از روش مدل‌يابي معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج نشان دادضريب مسير غيرمستقيم بين ذهن‌آگاهي (0.01 p و 0.185=β) و شفقت‌به‌خود (0.01 p و 0.227=β) با شايستگي اجتماعي مثبت و در سطح 0.01 معنادار بود. مجموع مجذور همبستگي‌هاي چندگانه براي متغير شايستگي اجتماعي برابر با 0.64 به‌دست آمد. اين يافته بيانگر آن بود كه شفقت‌به‌خود، ذهن‌آگاهي و بخشودگي بين‌فردي 64 درصد از واريانس شايستگي اجتماعي را در دختران دانشجو تبيين مي‌كند. به‌نظر مي رسد تمركز بر حال و نه مشكلات گذشته و عدم قضاوت‌گري و شفقت نسبت به‌خود، شفقت و بخشودگي را نسبت به ‌ديگران، موجب مي‌شود و فرد احساس شايستگي اجتماعي بيشتري خواهد كرد.