نقش حكمت در وساطت فيض (بررسي مقايسه‌اي عرفان يهود و عرفان اسلامي)

The role of wisdom in mediating grace (A Comparative Study of Jewish Mysticism and Islamic Mysticism)

،به باور عرفان يهود و عرفان اسلامي، خداي متعال ميان خود و مخلوقاتش واسطه اي را قرار داده است كه در متون مقدس هر دو دين اسم‌هاي مشتركي دارند. يكي از اين عناوين «حكمت» است. در اين نوشتار بر اساس روش تطبيقي، مفهوم «حكمت» در عرفان يهودي و اسلام تحليل شده است. مهم‌ترين نوآوري اين پژوهش اثبات اين فرضيه است كه گرچه در يهود «حِسِد» و عشق اصل حيات‌بخش است و در عرفان اسلامي نيز حركت حبّي همان نقش را دارد، اما در هر دو عرفان، پيش از حبّ الهي كه باعث تجلي مظاهر شده است، حكمت (حوخمه) نقش‌آفرين بوده است؛ لذا اين شبهه كلامي كه اگر خدا هميشه محبّ و در عين‌ِحال، قادر است، پس بايد از ازل مخلوق ميداشته، در عرفان قبالا و عرفان اسلامي اين‌گونه پاسخ داده ميشود كه خدا، مقدم بر حبّ ذاتي، حكيم است و حكمت اوست كه حبّش را به جريان مي‌اندازد.

According to Jewish mysticism and Islamic mysticism, God Almighty has placed a mediator between himself and his creatures, who have common names in the sacred texts of both religions. One of them is "Wisdom". In this article, based on the comparative method, the concept of "wisdom" in Jewish mysticism and Islam is analyzed. The most important innovation of this research is to prove the hypothesis that although in Judaism "hesed" and love are the life-giving principles and in Islamic mysticism the movement of love has the same role, but in both mysticisms, before the divine love that has manifested manifestations. Wisdom has played a role. Therefore, the theological doubt that if God is always loving and at the same time capable, then he should have creation from eternity, is answered in Qabalah mysticism and Islamic mysticism in such a way that God, prior to intrinsic love, is wise and is His wisdom. Which pours out his love.