عنوان مقاله :
تحليل مفاهيم «خود» و «ديگري» براساس مباني عرفاني ابن‌عربي
عنوان به زبان ديگر :
Analysis of the concepts of "self" and "other": based on the mystical principles of Ibn Arabi
پديد آورندگان :
مهدي پور، حسن پژوهشكدۀ امام خميني و انقلاب اسلامي - گروه عرفان اسلامي
كليدواژه :
ابن‌عربي , تعدد جهات , خود , ديگري , لاتكرار فيالتجلي , مظهريت اسمايي , وحدت در كثرت
چكيده فارسي :
به اعتقاد برخي وحدتگرايي عرفاني با نفي تمايزات انساني جايي براي شكل‌گيري مفاهيم «خود» و «ديگري» و رابطه «من - تو»يي كه از لوازم تفكر اخلاقي است، باقي نمي‌گذارد. ازاين‌رو، موضوع مقالۀ حاضر چگونگي تكوّن مفاهيم «خود» و «ديگري» با ابتناي بر هستي شناسي وحدت وجودي ابن‌عربي است و سعي شده تا با روش تحليلي و بر اساس مباني عرفاني «وحدت در كثرت»، «مظهريت اسمايي»، «تعدد جهات» و اصل «لاتكرار فيالتجلي» نشان داده شود كه در نظريۀ وحدت وجود ابن‌عربي تمايزات انساني از بين نميرود و مي‌توان از رابطۀ مبتني بر «من - تو» در ذيل مفاهيم «خود» و «ديگري» سخن گفت كه بدين‌گونه شرط امكان اخلاق تأمين مي‌شود. همچنين، عارف وحدت وجودي هم «خود» را مقدم بر «ديگري» ميشناسد و هم «ديگري» را در درون خود مي‌يابد، بدون آنكه ديگري را به خود تقليل دهد و اصالت و غيريت او را زير سؤال برد. درضمن، استدلال مي‌شود كه قول به وحدت بنيادين انسان‌ها نه‌تنها اخلاق را ناممكن نمي‌سازد؛ بلكه از شروط ضروري آن است.
چكيده لاتين :
Some scholars believe that mystical monism, by denying human distinctions, leaves no room for the formation of the concepts of "self" and "other" and the "I-you" relationship, which is essential for moral thinking. Therefore, the subject of this article is how to develop the concepts of "self" and "The Other" based on the ontology of Ibn Arabi's unity of existence and tried to show by the analytical method based on the mystical principles of "unity in plurality", "Names manifestation", "multiplicity of directions" and the principle of "No repetition in theophany" that in Ibn Arabi's theory of unity of existence, human distinctions are not eliminated and we can speak of a relationship based on "I-you" under the concepts of "self" and "other", which thus provides the condition for the possibility of morality. The monistic mystic also sees both the "self" before the "other" and finds the "other" within himself without reducing the other to himself and questioning his originality and otherness. At the same time, it is argued that the belief to the fundamental unity of human beings not only does not make morality impossible, but is one of its essential conditions.
عنوان نشريه :
اديان و عرفان- دانشگاه تهران
