اثر آللوپاتي عصارۀ Amygdalus scoparia (بادام كوهي)، Daphne mezerum (دافنه مزرون) و Ebenus stellata (آبنوس) بر جوانه‌زني بذور گونه‌هاي مهم زيرآشكوب در شرايط آزمايشگاهي (مطالعۀ موردي: رويشگاه چنار ناز يزد)

تركيبات آللوپاتيك در تنوع زيستي و توانايي توليد اكوسيستم‌ها نقش مهمي بر عهده دارند. مديريت و كنترل گونه‌هاي سمي و آللوپات از اولويت‌هاي برنامه‌هاي احياء اكوسيستم‌هاسـت. ازاين‌رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر آللوپاتي گونه‌هاي Amygdalus scoparia، Daphne mezerum و Ebenus stellata بر روي درصد جوانه‌زني بـذر گونه‌هاي زيرآشكوب در شرايط آزمايشگاهي انجام شد. براي اين منظور، پس از جمع‌آوري و خشك كردن برگ گونه‌هاي Amygdalus scoparia، Daphne mezerum و stellata Ebenus كه از مراتع چنارناز استان يزد جمع‌آوري شده بود، عصارۀ آن‌ها در آزمايشگاه گرفته شد. عصاره‌گيري به روش وزني حجمي (نسبت 1 به 3) انجام شد. غلظت ۱% عصارۀ حاصل از گونه‌هاي فوق به‌طور جداگانه، به‌مدت 45 روز روي بذور گونه‌هاي زير‌آشكوب ريخته شد. براي مقايسۀ اثر بذور گونه‌ها نسبت به عصارۀ موجود، از آزمون تجزيۀ واريانس دو‌طرفه و آزمون دانكن استفاده شد. نتايج نشان داد كه عصارۀ آبي سه گونۀ چوبي و تيمار شاهد، اثر بازدارندگي متفاوتي بر جوانه‌زني و رشد بذر‌هاي گونه‌هاي زيرآشكوب داشتند. به‌طور‌ كلي، گونه‌هاي زير‌آشكوب تحت شرايط تيمار شاهد، بيشترين جوانه‌زني را داشتند. بنابراين، مي‌توان گفت به‌دليل اينكه يكي از دلايل شكست پروژه‌هاي احيا، اثرات دگرآسيبي گونه‌هاي چوبي غالب بر رشد بذور مي‌باشد، مي‌توان با بررسي اثر آللوپاتي گونه‌هاي غالب بر گونه‌هاي زيرآشكوب، گونۀ مناسب براي احياي مناطق نيمه‌خشك يزد را ارائه كرد.