نقش قدرت‌هاي بزرگ در حكمرانيِ جهانيِ پساهژمونيكِ بحران مالي 2008

هرچند بيش از يك دهه از وقوع و مهار بحران مالي جهان‌گسترِ سال 2008 مي‌گذرد، اما به‌عنوان يك نقطه عطف در سير تطور حكمراني جهاني، همچنان يكي از موضوعاتِ اصلي اقتصاد سياسي بين‌الملل است، به‌‌طوري‌كه استدلال‌هاي تداوم‌داري در تبيين نحوه مديريت آن در محافل سياستگذاري و دانش‌پژوهي مطرح مي‌شود. در اين ميان، با اين فرض كه امور جهاني در بستر دو عرصه سياسي‌ امنيتي، معروف به نظام دولت ‌ملت يا نظام بين‌المللي و اقتصادي؛ معروف به نظام سرمايه‌داري جهاني پيش مي‌رود، تاريخ امور جهاني به‌ويژه در قريب به يك‌و‌نيم سده اخير نشان مي‌دهد كه وقوع بحران‌هاي بزرگ در عرصه اقتصادي، وقوع بحران‌هاي بزرگ در عرصه سياسي ‌امنيتي را به دنبال داشته است. اما برخلاف اين پيشينه، بحران سرمايه‌داري جهاني در سال 2008 كه از حيث وسعت، شدت و تأثيرگذاريِ مخرب مي‌توان آن را با بحران‌هاي قبل از دو جنگ جهاني مقايسه كرد، منازعه‌اي بين‌المللي را كه ثبات نظام بين‌المللي را به مخاطره بياندازد به بار نياورد.اين نوشتار با بهره‌‌گيري از روش مقايسه‌اي در بررسي بحران‌هاي اقتصاديِ جهاني‌ و پيامدهايِ امنيتيِ سياسيِ بين‌الملليِ آنها و با در پيش گرفتنِ رويكردي تحليلي ـ تبييني، استدلال مي‌كند كه اين روند ناشي از موفقيت سازوكارهاي نهادينِ مديريت قدرت‌هاي بزرگ در پيشبردِ چندجانبه‌گرايي، فراملي‌گرايي و همكاري بوده است. يافته‌هاي اين نوشتار حاكي از آن است كه آمريكا قدرت هژمونيك خود را از دست داده و در حال حاضر مسائل نظام جهاني به‌صورت چندجانبه‌گرايي دولت‌محور با پرهيز از ملي‌گرايي و تأكيد بر رويه‌هاي همكاري‌آميز كه در گونه‌هاي بديعي از نهادهاي بين‌المللي اختصاصي تبلور يافته است در قالب حكمراني جهاني پساهژمونيك اداره مي‌شود.