مقايسه اثر بخشي زوج درماني تركيبي و زوج درماني رفتاري تركيبي بر افزايش تاب‌آوري زوج‌هاي آسيب ديده از خيانت

مقدمه: خيانت زناشويي زيان‌آورترين عمل به يك ارتباط است، اعتماد همسر آسيب ديده را از بين مي‌برد، تاب‌آوري را كاهش داده و پيامدهاي ناگواري پديد مي‌آورد. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثر بخشي زوج درماني تركيبي و زوج درماني رفتاري تركيبي بر افزايش تاب‌آوري زوج‌هاي آسيب ‌ديده از خيانت انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري شامل زوج‌هايي است كه مرد مرتكب خيانت شده و در سال ۱۳۹۷ به مراكز مشاوره شهر انديشه مراجعه كردند. ۲۴ زوج با نمونه‌گيري در دسترس و به ‌صورت تصادفي در سه گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) گمارده شدند. آزمودني‌ها به پرسشنامه تاب‌آوري كونور و ديويدسون پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از روش تحليل كوواريانس تك متغيري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه زوج ‌درماني تركيبي (۱۳/۴۸۹F=، ۰/۳۲۵=𝝶۲) و زوج ‌درماني رفتاري تركيبي (۳۱/۹۸۸=F، ۰/۵۳۳=𝝶۲) بر افزايش تاب‌آوري زوج ‌هاي آسيب ديده از خيانت مؤثر واقع‌ شده‌اند به ‌طوري‌كه نمرات آزمودني‌ها در پس‌آزمون مقياس تاب‌آوري كونور و ديويدسون افزايش معناداري نسبت به نمرات پيش‌آزمون داشته است (۰/۰۵ p). نتيجه‌گيري: خيانت زناشويي پديده‌اي چند عليتي است و از آنجا كه هيچ نظريه واحدي مسيري به سمت واقعيت ندارد. با توجه به ميزان آسيب‌ها و پيامدهاي خيانت، بر اساس يافته‌ها پيشنهاد مي‌شود از مداخلات مؤثر رويكردهاي تركيبي استفاده گردد.