مقايسه سيستم‌‌‌هاي مغزي-رفتاري، مؤلفه‌هاي سازش يافتگي و علائم شخصيت اسكيزوئيد در بيماران مبتلا به ميگرن و زخم معده‌‌ي عصبي و افراد عادي

مقدمه: ميگرن و زخم معده عصبي از بيماري ‌هاي روان ‌تني هستند كه عوامل روانشناختي مختلف در بروز و تشديد آن‌ها مؤثرند. هدف: هدف اين پژوهش مقايسه سيستم ‌هاي مغزي رفتاري، مؤلفه ‌هاي سازش يافتگي و علائم اختلال شخصيت اسكيزوئيد در بيماران مبتلا به ميگرن، زخم معده عصبي و افراد عادي بود. روش: مطالعه حاضر از نوع عليمقايسه ‌اي بود. جامعه ‌ي آماري پژوهش حاضر كليه ‌ي بيماران بالاي ۱۸ سال مبتلا به زخم معده و ميگرن مراجعه كننده به مراكز درماني شهر بوكان در سال ۱۳۹۸ همراه همتايان عادي آنان بود. حجم نمونه پژوهش شامل ۹۰ نفر بود كه به هر گروه از بيماران ۳۰ نفر بالاي ۱۸ سال به روش نمونه ‌گيري تصادفي ساده اختصاص يافت و همتايان عادي آنان نيز به روش نمونه ‌گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع ‌آوري داده‌ ها از پرسشنامه استاندارد بازداري فعال‌سازي رفتار كارور و وايت (۱۹۹۴)، پرسشنامه ‌ي سازگاري بل و سؤالات مقياس ۱ از آزمون باليني چند محوري ميلون ۳ استفاده شد. داده‌ ها با استفاده از SPSS نسخه ۲۲ از طريق آزمون ‌هاي تحليل واريانس چند متغيره و تحليل واريانس يك ‌راهه مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ‌ها: بيماران ميگرني نسبت به دو گروه ديگر، به صورت معني ‌داري بيشترين ميانگين را در علائم اختلال شخصيت اسكيزوئيد و بازداريفعال سازي رفتاري داشتند (۰/۰۵ p). هر دو گروه بيماري در سازش يافتگي نسبت به افراد عادي به صورت معني ‌داري ميانگين كمتري در سازش يافتگي داشتند (۰/۰۵ p). نتيجه ‌گيري: بيماران ميگرني و زخم معده عصبي سطح پاييني از سازش يافتگي را داشتند. همچنين بيماران ميگرني علائم بيشتري از اختلال شخصيت اسكيزوئيد و سطح بالاتري از بازداريفعال سازي رفتاري را داشتند.