همگوني همخوان‌ها در زبان تركي زنجان: رويكرد هندسه مشخصه‌هاي واجي

پژوهش حاضر به بررسي فرآيند همگوني همخوان‌ها در زبان تركي زنجان مي‌پردازد و براي نخستينبار آنرا در چارچوب نظريه هندسه مشخصه‌ها توضيح مي‌دهد. در اين پژوهش مشخصه‌هايي كه به‌طور مرتب و عمدتا درگير فرآيند همگوني همخوان با همخوان در زبان تركي گونه زنجاناست مشخص مي‌شود. مسئله پژوهش حاضر قابليت تبيين فرايند همگوني در زبان تركي زنجان بر اساس هندسه مشخصه‌هاي واجي است و اينكه يافته‌هاي زبان تركي چه پيامدهايي براي نظريه هندسه مشخصه‌ها به همراه دارد. براي نيل به اين مقصود با توزيع پرسشنامه به گويشوران و جمع‌آوري داده‌ها از كتب مختلف و با اتخاذ الگوي هم‌آمدگي محور به تحليل داده‌ها پرداخته شد. نتايج به‌دست‌آمده حاكي از آن بود كه فرايند همگوني همخوان‌ها درزبان تركي زنجان و در چارچوب نظريه هندسه مشخصه‌هاي واجي، قابل تبيين است و اكثر همگوني‌ها در شيوه توليد صورت‌گرفته و منجر به همگوني كامل مي‌شوند.