تكيه و نقش‌هاي آن در زبان هَورامي

هدف از نگارش اين مقاله بررسي جايگاه تكيه در طبقه واژه ها و نقش هاي آن در زبان هورامي، يكي از زبان هاي ايراني نو شاخه شمال غربي، است. براي گردآوري داده ها، از ده گويشور بومي بي‌سواد اين زبان در سنين بين 30 تا 80 سالگي از طريق مصاحبه در حدود پنج ساعت ثبت و ضبط داده ها انجام شده است. به علاوه، از شم زباني نگارنده به عنوان گويشور بومي و منابع مكتوب در اين زمينه به عنوان پيشينه پژوهش استفاده شده است. بررسي و تحليل داده ها نشان مي دهد كه تكيه در اين زبان تمايزدهنده و داراي سه نقش و كاركرد مي باشد: 1. سبب تغيير معني واژه مي شود. 2. موجب تغيير مقوله دستوري واژه مي گردد. 3. عامل شناسايي و تشخيص جنس دستوري در اسم ها و صفت هاي داراي نشانگرهاي صوري يكسان است. جنس دستوري در اسم هاي مذكر و مؤنث مختوم به واكه‌هاي [a] و [i] و صفت هاي مذكر و مؤنث مختوم به واكه [ a] از روي جايگاه تكيه قابل‌شناسايي است.