ترتيب وند و واژه‌بست در گويش مازندراني: رويكرد «اصل ارتباط»

با آن كه وندافزايي، سازوكاري مهم در ساخت واژه ها و يا صورت هاي جديد يك واژه در ميان زبان هاي دنياست،  محدوديت هاي فراواني بر شيوه چينش وندهاي موجود در يك واژه حكمفرما است. اين پژوهش برآن است تا رويكرد معنايي باي بي (1985) با عنوان رويكرد «اصل ارتباط»، را در بررسي ترتيب وندهاي فعلي و نيز واژه بست هاي مفعولي گويش مازندراني محمودآباد (از گويش هاي شمال غربيايران) به كار بندد. داده‌هاي پژوهش بيان‌گر آن است كه «اصل ارتباط» در خصوص ترتيب وندهاي تصريفيِ زمان، قطبيت، مطابقه و وند اشتقاقي سببي‌ساز و نيز واژه بست هاي غيرفاعلي در مازندراني كارآمد بوده است. اين در حالي است كه عدم پيروي از اين اصل تنها در ترتيب وند اشتقاقي صفت مفعولي به چشم مي‌خورد. علاوه بر اين، هرچه فاصله يك وند از پايه بيش‌تر باشد، از محتواي واژگاني پايه فاصله گرفته و بيش‌تر در حوزه نحو قرار مي گيرد. از اين رو، وندهاي مطابقه و واژه بست هاي مفعولي كه عناصري وابسته به حوزه نحو و روابط نحوي (فاعل و مفعول)، و نه معنايي و واژگاني هستد، همواره بيش‌ترين فاصله را با پايه فعلي به نمايش مي گذارند. اين عناصر به دليل ماهيت نحوي علاوه بر عمومي و كلي تر بودن، از بالاترين بسامد رخداد برخوردار بوده و از اين رو دستوري تر هستند.