نقش فلاونوئيدها در درمان آلزايمر: مقاله مروري

بيماري آلزايمر شايعترين بيماري تحليل برنده عصبي است كه تاكنون هيچ پيشگيري يا درمان قطعي براي آن يافت نشده است. پلاك‌هاي پيري و كلاف‌هاي نوروفيبريلاري دو نشانه مهم بافتي در آلزايمر هستند كه هر دو براي سلول سمي‌‌مي‌باشند. تغييرات سلولي بسياري از قبيل استرس اكسيداتيو، التهاب نوروني، تجمع پروتيين‌هاي بد تاخورده و اختلالات ميتوكندريايي نيز در آلزايمر ايجاد مي‌شوند كه مي‌توانند منجر به مرگ نوروني شوند. در سال‌هاي اخير، اثرات حفاظت‌كننده نوروني فلاونوئيدها بسيار مورد توجه قرار گرفته است. اين تركيبات مشتق از گياهان به سبب توانايي‌شان در توليد آنتي‌اكسيدان‌ها، داراي اثرات بسيار قوي بر روي اختلالات ناشي از دمانس مغزي مي‌باشند. مكانيسم‌هاي متعددي براي فلاونوئيدها پيشنهاد شده است كه به واسطه آن‌ها مي‌توانند در پيشگيري و يا آهسته كردن روند بيماري نقش داشته باشند. براساس شواهد، فلاونوئيدها سميت ناشي از آميلوئيد بتا را كاهش داده و مانع تشكيل كلاف‌هاي نوروفيبريلاري در مغز مي‌شوند. اين تركيبات در شكل‌پذيري سيناپسي و ايجاد نورون‌هاي جديد نيز نقش دارند. همچنين، موجب كاهش آپوپتوز ناشي از استرس اكسيداتيو يا التهاب نوروني مي‌شوند. از اينرو، اين فرايندها مي‌توانند از پيشرفت آلزايمر جلوگيري كرده و علايم شناختي را بهبود بخشند. در مقاله حاضر تاثير برخي از فلاونوئيدهاي مشتق از گياهان در مدل‌هاي مختلف آلزايمر به‌طور خلاصه مرور مي‌شود و مكانيسم اثر و مسيرهاي پيامرساني مهم در كاهش التهاب عصبي، آپوپتوز و آسيب اكسيداني مطرح مي‌شوند. با وجود اثرات سودمند اين تركيبات، بررسي‌هاي بيشتري مورد نياز است تا بتوان فلاونوئيدها را به‌طور جدي به‌عنوان دارو در درمان آلزايمر استفاده نمود.