اثرات تجويز مزمن پيوگليتازون بر يادگيري و حافظه فضايي موش هاي سالم و آلزايمري مدل استرپتوزوتوسين

Effects of Chronic Administration of Pioglitazone on Learning and Memory in Rat Model of Streptozotocin-induced Alzheimer’s Disease

زمينه بيماري آلزايمر يك بيماري مزمن تخريبي مغز است كه با انباشت پروتيين غيرطبيعي، اختالل عملكرد سيناپسي و اختالل شناختي شناخته ميشود. آگونيستهاي گيرنده فعال كننده پروليفراسيون پروكسيزوم آلفا نقش مهمي در تنظيم حساسيت به انسولين دارند و ممكن است به عنوان اهداف بالقوه درماني براي بيماري آلزايمر استفاده شوند. پيوگليتازون به عنوان آگونيست اين گيرنده ها باعث كاهش آميلوييدهاي بتا و پروتيينهاي تايو و مهار التهاب نوروني ميشود. هدف در اين مطالعه اثرات پيوگليتازون بر يادگيري و حافظه موشهاي آلزايمري مدل استرپتوزوتوسين مورد بررسي قرار گرفت. مواد و روش ها در اين مطالعه تجربي، 42 سر موش صحرايي نر به دو گروه سالم شامل شاهد، DMSO و پيوگليتازون و آلزايمري شامل حامل، استرپتوزوتوسين و استرپتوزوتوسين به همراه DMSO) 2/0 ميليليتر) و استرپتوزوتوسين به همراه پيوگليتازون (10 ميليگرم بر كيلوگرم، 21 روز) تقسيم شدند. براي ايجاد آلزايمر، استرپتوزوتوسين (3 ميليگرم بركيلوگرم، 5 ميكروليتر در محل تزريق) به داخل بطنهاي طرفي مغز تزريق شد. تمام موشها در ماز آبي موريس آموزش داده شدند. يافته ها پيوگليتازون، يادگيري و حافظه فضايي موشهاي سالم را مختل كرد. نتايج نشان داد كه تزريق داخل بطني استرپتوزوتوسين باعث افزايش معني دار تاخير زماني و فاصله شنا كردن براي پيدا كردن سكو در گروه آلزايمري در مقايسه با گروه شاهد ميشود (05/00/05>P). از اثرات فراموشي استرپتوزوتوسين با تزريق پيوگليتازون جلوگيري شد، به طوري كه تاخير زماني و مسافت طيشده براي پيدا كردن سكو در گروه استرپتوزوتوسين+پيوگليتازون (10 ميليگرم بر كيلوگرم) به طور معني داري كمتر از گروه استرپتوزوتوسين به همراه DMSO بود (0/05>P)برعكس، درصد زمان سپري شده و مسافت طيشده در ربع هدف در تست پروب در گروه استرپتوزوتوسين به همراه پيوگليتازون به طور معني داري بيشتر از گروه استرپتوزوتوسين بود. نتيجه گيري يافته ها نشان داد كه پيوگليتازون، يادگيري و حافظه موشهاي نرمال را مختل ميكند؛ در حالي كه يادگيري و حافظه در موشهاي آلزايمري مدل استرپتوزوتوسين را بهبود ميبخشد. نتايج نشان ميدهد كه درمان با پيوگليتازون براي درمان اختالالت شناختي در بيماران آلزايمري مفيد است.

protein accumulation, synaptic dysfunction, and cognitive impairment. Peroxisome Proliferator-Activated Receptor-γ (PPARγ) play a crucial role in regulating insulin sensitivity and may serve as potential therapeutic targets for AD. Pioglitazone (PIOG), as a PPARγ agonist, reduces β-amyloid and tau proteins, and inhibits neuroinflammation. Objective This study aims to evaluate the effects of PIOG chronic administration on learning and memory in rat model of Streptozotocin (STZ)-induced AD Methods Forty-two male Wistar rats were divided into two groups: A. Normal rats divided into three subgroups of Control, Dimethyl Sulfoxide (DMSO), and PIOG; and B. AD rats divided into four subgroups of Vehicle, STZ, STZ+DMSO and STZ+PIOG. The last two AD subgroups received 0.2 mL DMSO and PIOG (10 mg/kg per day) for 21 days. For induction of AD, STZ (3 mg/kg, 10 μl per injection site) were administered into lateral ventricles. All rates were trained under the Morris water maze task. Findings PIOG impaired the spatial learning and memory in normal rats. Intracerebroventricular injection of STZ significantly increased escape latency and swimming time to find the hidden platform compared to the control group (P<0.05). The amnesic effect of STZ was prevented by PIOG administration such that the escape latency and swimming time to find the hidden platform in the STZ+PIOG group were significantly lower than in the STZ+DMSO group (P<0.05). Conversely, the percentage of time spent and distance swimming in the target quadrant in the probe test in the STZ+ PIOG group rats were significantly higher than those in the STZ + DMSO group. Conclusion PIOG administration impaired spatial learning and memory in normal rats, but improved learning and memory in rats with STZ-induced AD. It can be useful for treatment of cognitive impairment in AD patients.