امر كلاسيك و سنّت تاريخي در هرمنوتيك گادامر

در اين مقاله بر بحث استطرادي گادامر درباره چيستيِ وصف «كلاسيك» براي آثار هنري و ادبي تمركز مي‌شود و با شرح آن، به عنوان نمونه‌اي كه نحوه حضور و وجود امر تاريخي را در ميانه زماني‌بودن و داعيه حقيقت فرازمانيِ آن، به نحو بارزي نشان مي‌دهد، كوشش مي‌شود تا معنا و چگونگيِ تحققِ آنچه گادامر با استناد به هايدگر، وجود «تاريخ‌مند» يا نحوه وجودِ «تاريخ‌مندي» مي‌نامد، به‌روشني و وضوح درآوريم. گادامر براي آثار كلاسيك، هم‌زمان دو وجه «تاريخي» و «فراتاريخي» قائل است؛ بدين معني كه اين آثار با وجود تحقق در گذشته، حضور و استمرارِ فرازماني در تمامي اعصار دارند. از اين حيث، گادامر تداوم امر كلاسيك را بيش از همه، مثالي آشكار از پيوستگي سنت مي‌داند كه همواره از گذشته با زمان حال پيوند دارد. در خلال اين بحث روشن خواهد شد كه فهم گادامر از تاريخ‌منديِ حقيقت، همچنين فهم او از نحوه داعيه‌داريِ حقيقت براي اثر هنري، و نيز نحوه نسبت دادنِ حقيقت به سنت تاريخي، به چه معنا از يك سو گرفتار فرض متافيزيكي يك عرصه فراتاريخي و ادعاي ساده‌انگارانه عقلانيتِ بي‌نسبت با واقعيت سنت تاريخي و حجيت خاص آن نمي‌شود و از سوي ديگر، به دام نسبي‌انگاري تاريخي و اصالت تاريخ نمي‌افتد و مي‌تواند حضور پايدار حقيقت را در تاريخ نشان دهد.