زبان و ساختار منطقي ذهن در پديدارشناسي هوسرل

رابطۀ ذهن و زبان كه امروزه بيشتر با نگاه فيزيكاليستي بررسي مي‌شود، ارتباطي پرسش‌برانگيز است. دانشمندان عصب‌شناسي و فيزيولوژيست‌ها، اين ارتباط را بيشتر با كاوش بر روي مغز انسان بررسي مي‌كنند. فيلسوفان به نحو ويژه و با روش فلسفي، از نگاه هستي‌شناختي و معرفت‌شناسانه، اين ارتباط را مي‌سنجند و روان‌شناسان بر پايۀ ساخت و كار ذهن و روان انسان اين كار را انجام مي‌دهند. ادموند هوسرل، فيلسوف پديدارشناس، باور دارد كه زبان ابزاري براي انتقال معاني‌است و نه بيشتر. براي وي ذهن ارجحيت و محوريت دارد. ذهن مأواي معاني ايدئالي‌است كه نه‌تنها آن را به شكل كامل دربرگرفته‌اند، بلكه محتواي بيان، از نوع زباني آن نيز چيزي خارج از معاني ايدئال نيست؛ به همين دليل، هوسرل تلاش مي‌كند خلوص بياني زبان را در امر ايدئال و امر ذهني جست‌وجو كند. از سوي ديگر، به نظر هوسرل، منطق مورد سوء برداشت قرار گرفته و مي‌بايست با روشي نوين كه به زعم وي، افزودن حيث التفاتي‌است، بازتعريف شود؛ به همين دليل، حيث التفاتي بر فرآيند شكل‌گيري انديشه و طرح هوسرل، يعني پديدارشناسي استعلايي كه مشتمل بر بحث منطق، ذهن و زبان مي‌شود، سيطره يافته است. در اين پژوهش تلاش مي‌كنيم با تمركز بر ارتباط ميان ذهن و زبان، بنيان اين فرآيند را تحليل كنيم.