نگرش مولانا به ناهنجاري‌هاي جنسي و هويت‌هاي ديگرگونۀ جنسي در مثنوي

مثنوي مولانا جلال‌الدين رومي دايره‌‌المعارف فرهنگ ايراني اسلامي است. اين اثر به دليل اشتمال بر داستان‌هاي متعدد و نيز به دليل تعمق مولانا در مسائل روان‌شناختي، اثري مهم و قابل تأمل است. بر اين اساس در اين تحقيق اختلالات جنسي و مسألۀ هويت‌هاي جنسي متفاوت (دگرباشان) كه به دليل عرفي كمتر به آن توجه شده است بررسي مي گردد. سؤال تحقيق اين است كه مولانا كدام ناهنجاري‌هاي جنسي را در لابلاي حكايات بيان كرده است و ديدگاه او دربارۀ دگرباشان چيست؟ هدف تحقيق اين است كه دقت نظر مولانا دربارۀ اختلالات جنسي بيان شود و در عين حال به روش تحليلي – توصيفي نقدي بر ديدگاه او و هم‌عصرانش دربارۀ هويت‌هاي جنسي ديگرگونه مطرح شود. اين تحقيق نشان مي‌دهد كه گونه‌هاي مختلفي از اختلالات جنسي از سوي مولانا در پردۀ طنز و حكايت طرح و نقد شده است. از آن جمله: هم‌جنس‌گرايي، پدوفيلي، بستياليتي، بهره‌كشي جنسي، اختگي، مبدل‌پوشي و... . همچنين دو هويّت جنسي براي مولانا و هم‌عصران او غريب بوده و نكوهش شده است، اين دو گروه «مخنّث» و «سَعتَري» ناميده شده‌اند و همان است كه امروزه ترانس‌سكسوال و لزبين ناميده مي‌شوند. مولانا اين خوي همجنس‌گرايي و رفتارهاي منوط به آن را در اين دو طيف، ذاتي – معادل مادر زاد و ژنتيكي دانسته؛ عملكردي كه درون آن تناقضي آشكار نهفته است و امروزه مي‌توان دربارۀ آن تأمل و تجديد نظر كرد. معرفي اين دو جنسيت، آن‌گونه كه در اين مقاله آمده تا كنون صورت نگرفته و مي‌تواند زمينۀ تحقيقات مرتبط ديگري را فراهم آورد.