بررسي لذت و لذت‌طلبي از منظر قرآن و مادي‌گرايان

لذت و لذت‌طلبي از اموري است كه انسان به‌طور فطري به آن گرايش دارد و انديشمندان اخلاقي و فلسفي، از روزگاران قديم دربارۀ آن بحث كرده‌اند. قرآن با تأييد اينكه گرايش به لذت در وجود آدميان قرار داده شده است، استفادۀ افسارگسيخته از آن را نهي مي‌كند و ترجيح لذت‌هاي زودگذر مادي را كه آدمي را از كمال و سعادت حقيقي بازمي‌دارند، بر لذات پايدار اخروي مذموم مي‌شمارد. در مقابل، از ديدگاه مكاتب مادي‌گرا، سعادت آدمي در كسب هرچه بيشتر لذات دنيوي است. هدف پژوهش حاضر، بررسي لذت مادي‌گرايانه و لذت قرآني است تا به اين پرسش پاسخ بدهد كه چه نقدهايي بر لذت مادي‌گرايانه در مقايسه با لذت قرآني وارد است؟ روش پژوهش، توصيفيتحليلي است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد كه قرآن، انسان را به آگاهي از لذات دنيوي و اخروي و مقايسۀ آن‌ها، ايمان و عشق، قرب به خدا، تفكر و ترجيح لذات باقي بر فاني، تقوا و زهد از لذات توصيه و او را از دل‌بستگي به لذت‌هاي دنيوي نهي كرده است. در حالي كه انكار يا غفلت از بُعد ملكوتي انسان، اصالت‌دادن به لذات آني، غفلت از لذات اخروي و انسان‌محوري، از ويژگي‌هاي مكاتب مادي‌گرا دربارۀ لذت است كه سبب ترجيح لذت‌هاي مادي بر لذات اخروي و پايدار مي‌گردد.