مسئله هنجارينگي منطق (نگاهي انتقادي به انديشه هنجارينگي منطق براي تفكر)

منطق‌دانان از هنجارينگي منطق مقاصد مختلفي را دنبال مي‌كنند. گاهي مقصود از هنجارينگي منطق، هنجارين بودن آن در استدلال، گاهي هنجارين بودن براي عملكرد عمومي و گاهي هنجارين بودن براي تفكر است. در آثار معاصر نيز از «مسئله هنجارينگي منطق» با كاربردهاي متفاوتي استفاده شده است. هنجارينگي منطق به‌عنوان اصلي براي ارزيابي نظام‌هاي منطقي در فلسفه منطق، هنجارينگي منطق به‌عنوان دليل نقضي بر ديدگاه كثرت‌گرايي منطق و هنجارينگي منطق به‌معناي نقش منطق در پذيرش باور و بازبيني در آن، از مهم‌ترين كاربردهاي «مسئله هنجارينگي منطق» است كه در آثار معاصر به چشم مي‌خورد. امروزه هنجارينگي منطق براي تفكر و نقش آن در پذيرش باور و بازبيني آن، با انتقاد برخي منطق‌دانان روبه‌رو شده است. شماري از منتقدان در آثار خويش به تفاوت هنجار منطقي با هنجار معرفتي و برخي به چگونگي الزام هنجارهاي معرفتي پرداخته‌اند. در اين نوشتار ضمن پرداختن به مقصود منطق‌دانان از هنجار منطقي و كاربرد آن، به هنجارينگي منطق براي تفكر پرداخته و نشان داده شده است كه نه‌تنها استدلال منطقي، ادعاي هنجارينگي منطق براي تفكر را پشتيباني نمي‌كند، بلكه نمي‌توان ادعا كرد كه هنجارهاي منطقي در حاق واقع، فرد را به پيروي از خود وامي‌دارند.