تحليل محدوديت‌‌هاي توسعه اقتصادي مبتني بر شاخص هاي طبيعي مورد: نواحي روستايي استان هرمزگان

پژوهش حاضر باهدف، پهنه‌بندي و تحليل محدوديت‌‌هاي توسعه اقتصادي دهستان هاي استان هرمزگان ازنظر شاخص‌‌هاي محيط طبيعي انجام‌شده است. روش تحقيق به كار گرفته‌شده، تلفيقي از روش‌‌هاي توصيفي تحليلي و همبستگي است. براي تجزيه‌وتحليل داده‌‌ها، از روش مك گراناهان و براي سنجش ميزان همبستگي بين متغير‌هاي محيطي و توسعه اقتصادي نقاط روستايي استان هرمزگان از ضريب همبستگي كرامر بهره گرفته‌شده است. براي وزن دادن به شاخص‌‌ها از روش محاسبه جمع امتيازات براي تركيب شاخص‌‌ها استفاده‌شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه در دهستان هاي استان هرمزگان، بيش‌ترين درصد فراواني توسعه اقتصادي مربوط به سطح محدوديت محيطي متوسط و كم بوده و كمترين درصد نيز مربوط به دهستان هاي‌ با محدوديت محيطي زياد و محدوديت محيطي بسيار كم است، يعني از بين 92 دهستان استان هرمزگان، 12 دهستان توسعه اقتصادي با محدوديت محيطي بسيار زياد، 9 دهستان محدوديت محيطي زياد، 35 دهستان محدوديت محيطي متوسط، 26 دهستان محدوديت محيطي كم و 10 دهستان محدوديت محيطي بسيار كم هستند. با توجه به نتايج از آزمون همبستگي vكرامر مي‌توان اين استنباط را نمود كه بين متغير‌هاي محيطي با توسعه اقتصادي روستايي همبستگي و رابطه مستقيم و معني‌داري وجود دارد و مقدار سطح معناداري آن‌‌ها (0.000) نشان از وجود رابطه بين متغير‌هاي مستقل(عوامل محيطي) و وابسته(توسعه اقتصادي) دارد. درنهايت اينكه، شاخص‌‌هاي بارندگي، منابع آب، وضعيت اقليم، قابليت و استعداد اراضي و مخاطرات طبيعي(زلزله و سيلاب) از مهم‌ترين شاخص‌‌هاي محيطي هستند كه در توسعه و عدم توسعه اقتصادي دهستان هاي استان هرمزگان نقش دارند.