بررسي وضعيت و نقش جامعه عشايري در توسعه پايدار مرزهاي كشور(مورد مطالعه عشاير غرب ايران)

جامعه عشايري همواره نقش مهمي در توسعه مناطق مختلف ايفا كرده است كه مناطق مرزي از مهمترين آنها محسوب مي شوند. حضور عشاير در اين مناطق نقش بسياري مي تواند در روند توسعه پايدار آنها داشته باشد.  در اين تحقيق، هدف بررسي وضعيت و نقش جامعه عشايري در توسعه پايدار مرزهاي كشور به صورت مطالعه موردي جامعه عشايري غرب ايران مي باشد. عشاير مورد مطالعه نيز شامل عشاير گوران، كلهر، ثلاث و كرند در استان كرمانشاه بوده اند. روش تحقيق توصيفيتحليلي است. روش گردآوري داده ها مبتني بر مطالعات ميداني از طريق ابزار پرسش نامه است. حجم نمونه برابر با 200 نفر بوده است كه در نهايت داده ها با روش هاي آماري تحليل شده اند. نتيجه تحقيق نشان داد كه بررسي ميانگين كل ظرفيت هاي جامعه عشايري برابر با 3.69 است. اين مقدار ميانگين نشانگر وجود ظرفيت هاي جامعه عشايري است. ميزان رضايت مندي عشاير از زندگي چندان مطلوب نيست؛ چرا كه ميانگين اين شاخص برابر با 2.75 بوده است. بين برخورداري عشاير منطقه از امكانات در دو دوره قبل و بعد از انقلاب در سطح معناداري كمتر از 0.05 تفاوت معناداري مشاهده شده است. برخورداري عشاير از امكانات در دوره بعد از انقلاب بهتر شده است. آزمون تي تك نمونه اي بيانگر آن است كه چهار شاخص كيفيت سلامت و بهداشت، كيفيت امنيت، كيفيت آموزش و كيفيت زيرساختي(جاده، آب، و...) در سطح معناداري كمتر از 0.05 و در وضعيت مطلوبي قرار دارند. اما دو شاخص كيفيت درآمد و كيفيت حمايت نهادي و سازماني داراي وضعيت نامناسبي هستند. معادلات ساختاري تاييد مي كند ظرفيت هاي جامعه عشايري در توسعه پايدار مرزها، حدود 49 درصد واريانس را تبيين مي نمايد.