ارزيابي اثرات حكمروايي شايسته بر زيست‌پذيري روستاها مورد مطالعه: بخش مركزي شهرستان اردبيل

حكمروايي شايسته رهيافت مناسبي در مديريت نوين روستايي جهت اعمال اقتدار اداري، اجتماعي، اقتصادي و سياسي در راستاي دستيابي به توسعه پايدار است كه به دنبال ارتقاي زيست‌پذيري و، دستيابي به روستاي سالم از طريق فراهم نمودن شرايط مناسب در ابعاد مختلف است. پژوهش حاضر با هدف بررسي و ارزيابي اثرات حكمروايي شايسته بر زيست‌پذيري مناطق روستايي انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و بر اساس ماهيت توصيفي تحليلي است. جامعه آماري 32 روستاي بخش مركزي شهرستان اردبيل با 8038 خانوار مي‌باشد. حجم نمونه مورد مطالعه بر اساس فرمول كوكران 366 نفر برآورد گرديد كه براي دستيابي به نتايج بهتر به 384 نفر ارتقا يافت، پراكندگي تعداد نمونه‌‌ها در سطح روستاهاي مورد مطالعه به صورت طبقه‌اي و بر اساس تعداد خانوار آنها مي‌باشد. جهت تحليل موضوع در متغير حكمروايي شايسته از هفت شاخص در قالب 39 گويه و در متغير زيست‌پذيري در سه بعد اقتصادي، اجتماعي و محيطي از 10 شاخص در قالب 55 گويه بهره گرفته شد. روايي پرسشنامه توسط پانل صاحبنظران متخصص و مجرب مورد تأييد گرديد. ضريب پايايي حكمروايي شايسته بر اساس آلفاي كرونباخ 0.806، زيست‌پذيري 0.835 و پايايي كل نيز 0.821 محاسبه گرديد. نتايج يافته‌ها بر اساس ضريب همبستگي پيرسون بيانگر اين است كه بين شاخص‌ها همبستگي متوسط تا ضعيفي وجود دارد. نتايج رگرسيون چند متغيره نيز بيانگر اين است كه شاخص مشاركت‌‌گرايي با 0.727 از كل واريانس زيست‌پذيري را تبيين مي‌كند و با افزايش مشاركت‌گرايي ميزان زيست‌پذيري در مناطق روستايي افرايش مي‌يابد. نتايج تكنيك كوپراس از سطح‌بندي 32 روستا بر اساس زيست‌پذيري نشان داد تنها يك روستا در سطح خيلي خوب قرار دارد، نه روستا در سطح خوب و 21 روستا در سطح متوسط تا ضعيف و دو روستا در سطح خيلي ضعيف قرار داشتند و بيانگر اين است شاخص‌هاي زيست‌پذيري در وضعيت مطلوبي قرار ندارد.