نقش سرمايه اجتماعي در توسعه سياسي و اجتماعي جامعه‌ي ايران بعد از انقلاب اسلامي

توسعه يافتگي به لحاظ ايجابي در ساحت و سپهر سياست و جامعه ايران بعد از انقلاب اسلامي مهمترين دغدغه محققان است. در پژوهش حاضر به بررسي تأثير سرمايه اجتماعي بر توسعه اجتماعي و سياسي ايران پس از انقلاب اسلامي با تأكيد بر جامعه دانشگاهي شهر تهران پرداخته شده است. جامعۀ آماري اين پژوهش شامل دانشگاهيان شهر تهران است. حجم نمونه با استفاده از فرمول نمونه گيري كوكران كه در سطح اطمينان 95 درصد، 384 نفر تعيين شد اما با توجه به خواست استاد راهنما اين ميزان به تعداد 600 نفر از طريق نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب گرديد. در اين پژوهش به منظور آزمون مدل تحقيق، در اجراي پيمايش از ابزار پرسشنامه استاندارد سرمايه اجتماعي (ناهاپيت و گوشال، 1998) و پرسشنامه محقق ساخته نقش سرمايه اجتماعي در توسعه اجتماعي ـ سياسي استفاده شده است. نتايج حاصل از آزمون فرضيه ها نشان مي دهد، بين توسعه سياسي اجتماعي و ابعاد مختلف سرمايه اجتماعي در ميان جامعه دانشگاهي شهر تهران همبستگي وجود دارد. در صورت رتبه بندي همبستگي بين ابعاد سرمايه اجتماعي و توسعه سياسي اجتماعي مي توان گفت كه بالاترين همبستگي (r=0.621) بين بعد شناختي سرمايه اجتماعي يعني همكاري و ارزشها بوده و در رده هاي بعدي به ترتيب بعد ساختاري (شبكه ها و روابط) (r= 0.509) و بعد ارتباطي (فهم متقابل، اعتماد و تعهد) (r= 0.476) قرار مي گيرند. با توجه به نتايج مي توان استدلال كرد كه سرمايه اجتماعي در توسعه سياسي و اجتماعي ايران بعد از انقلاب اسلامي نقش تعيين كننده اي دارد.