غربت كنايه در پژوهش‌‌هاي مكتب وقوع

حقيقت‌‌نمايي در كنار بيان رفتارهاي عاشق و معشوق، ركن ركين مكتب وقوع است. بيشتر پژوهش‌‌هايي كه در زمينۀ بررسي مختصات ادبي اين مكتب و طرز واسوخت انجام‌‌شده‌‌، در كنار اشاره به «سادگي و رواني زبان» به «عدم استفاده‌‌ از شگردهاي بلاغي» نيز اشاره كرده‌‌اند. از آنجا كه كشف و توضيح چگونگي يك موضوع و پديده، رسالت تحقيقاتِ توصيفي است، اين مقاله به شيوۀ توصيفي ـ تحليلي و با استفاده از ابزار كتابخانه‌‌اي نوشته شده‌‌است‌‌ و مي‌‌كوشد تا حضور گسترده و نقش مؤثر صناعت بياني كنايه را در بازنماياندن حالات وقوعي نشان بدهد و اين خود نقيضِ فرضِ رايج در مطالعات مكتب وقوع است. حدود پژوهش، مطالعاتي است كه در حوزۀ مكتب وقوع انجام‌‌ شده، امّا به عنصر بياني كنايه توجّه نكرده‌‌اند؛ خاصه كنايه‌‌هاي موجود در كتاب صد سال عشق مجازي. يافته‌‌هاي پژوهش ‌‌نشان مي‌‌دهد كه شگرد كنايه نقش مهمّ و بايسته‌‌اي در آفرينش تصويرهاي مكتب وقوع دارد و حضور گستردۀ اين صناعت در شعر وقوع نه‌‌تنها منافاتي با زبان سادۀ اين مكتب ندارد، بلكه به دليل ماهيت كوچه‌‌ و بازاري و مردمي بودنش، سبب رواني و سادگي زبان شعري وقوع نيز مي‌‌گردد.