تشخص‌هاي‌ زباني‌ در ‌سبك‌ فرخ تميمي

در بررسي پرونده شعر نو و شاعران آن در جريان تاريخ ادبي فارسي، مي‌‌توان نقطه‌‌اي مشترك يافت و آن نقطه اين است كه قريب به اتفاق اين شاعران براي خود سبك خاص يا زبان خاص داشته‌اند، يا در پي آن بودند كه به آن دست يابند. فرخ تميمي از شاعران كمتر شناخته شده شعر نيمايي يا آزاد است كه پنج دفتر شعري از او به چاپ رسيده‌است. جستجو و يافتن سبك جديد و خاص براي شاعران نوپرداز، اصلي بوده كه افراد به روش‌‌هاي مختلف در پي نيل به آن بوده‌اند و مقرون به صرفه‌‌ترين و حصولي‌‌ترين كار در اين مسير، شكستن اصول وزن و قافيه سنّتي و نيز تأثيرپذيري اين شاعران از حال و هوا، تجربه و تصاوير شعر فرنگي بوده‌است. امر مهم ديگري كه اين شاعران و تميمي به آن دست زدند، اين است كه قواعد و معيارهاي زبان معيار و فرهيخته را به عمد درهم ريخته و به هم زدند و غايت كارشان اين شد كه تا توانستند شعر خود را به زبان محاوره و عاميانه نزديك كردند؛ به تعبير بهتر، سبك و شيوه «شعر نويسي» آنها نزديك كردن بيش از حد شعر خود به زبان عاميانه و درهم زدن اصول و قواعد زبان هنجار بوده‌است؛ اين نوشتار با ذكر مصداق و شاهد مثال به نوسازي‌‌هاي تميمي در حوزه‌‌هاي مختلف اسم، فعل، صفت و غيره مي‌پردازد و برجستگي‌‌هاي زباني و سبكي در شعر وي را تبيين مي‌‌كند. روش تحقيق اين مقاله، توصيفي و مقايسه‌‌اي است كه مواد خود را به شيوه فيش‌نويسي و اسنادي جمع آورده ‌است.