طراحي و تبيين مدل تداركات اجتماعي با هدف كاهش فقر در سازمان‌هاي حمايتي؛ مفهوم‌پردازي، عوامل مؤثر و پيامدها

هدف: در عصر حاكميت عمومي نوين، برخي دولت‌ها، ارزش‌هاي اجتماعي همانند كاهش فقر و بيكاري را در قالب سياست‌هاي تداركات اجتماعي تحقق مي‌بخشند و از تداركات خود به‌عنوان اهرمي مهم براي دستيابي به اهداف مختلف اجتماعي استفاده مي‌كنند. بنابراين هدف از اين پژوهش، شناسايي و تبيين عوامل مؤثر بر شكل‌گيري و اجراي تداركات اجتماعي به‌منظور كاهش فقر در سازمان‌هاي حمايتي استان فارس است. روش: اين پژوهش، پژوهشي كيفي است كه از روش نظريه‌پردازي داده‌بنياد بهره مي‌برد. در اين راستا، با بيست نفر از اساتيد دانشگاه، مديران و كارشناسان كميته امداد امام خميني «ره» و سازمان بهزيستي استان فارس كه به‌عنوان نمونه آماري و به شيوه هدفمند انتخاب شده بودند، مصاحبه نيمه‌ساختار‌يافته‌اي انجام شد و متن‌هاي مصاحبه در سه مرحله كدگذاري باز، محوري و گزينشي تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان دادند كه خط‌مشي اجتماع‌محور به‌منزله پديده محوري و در تعامل با ساير عوامل موجب شكل‌گيري تداركات اجتماعي مي‌شود. نحوه ارتباط اين عوامل در مدل نهايي پژوهش نشان داده شده است. «برنامه‌ريزي اجتماع‌محور»، «توسعه سياست‌هاي مشاركت‌آفرين» و «خط‌مشي‌گذاري چندمنظوره» در شكل‌گيري «سياست‌گذاري تداركات» تأثيري بسزايي دارند و در نهايت اين نگرش، پايه‌اي براي به وجود آمدن پديده تداركات اجتماعي مي‌شود. نتيجه‌گيري: تداركات اجتماعي مي‌توانند از طريق هم‌افزايي و هم‌آفريني در جامعه، پيامدها و دستاوردهاي ارزشمندي همچون كاهش فقر، توسعه سرمايه‌هاي اجتماعي، پاسخ‌هاي نوآورانه به نياز‌هاي اجتماعي، ارتقاي سلامت اجتماعي، بهينه‌سازي منابع و منافع عمومي و توانمندسازي گروه‌هاي هدف را در پي داشته باشد.