اولويت‌بندي توسعه استان‌هاي كشور به لحاظ برخورداري از تأسيسات گردشگري بين‌راهي

پژوهش حاضر باهدف سطح‌بندي استان‌هاي كشور و اولويت‌بندي توسعه آن‌ها به لحاظ برخورداري از تأسيسات گردشگري بين‌راهي به نگارش درآمده تا ضمن شناخت نابرابري‌هاي بين استان‌ها، كمبود و اولويت توسعه هركدام از آن‌ها مشخص شود. پژوهش برحسب هدف، كاربردي و از بُعد روش، توصيفيتحليلي مي‌باشد. روش جمع‌آوري داده‌ها به‌صورت كتابخانه‌اي اسنادي و با استناد به آمار اداره كل ميراث فرهنگي، صنايع‌دستي و گردشگري كشور بوده است. جهت رتبه‌بندي استان‌ها از تكنيك TOPSIS و آنتروپي شانون و براي سطح‌بندي آن‌ها از تحليل خوشه‌اي استفاده گرديده كه نتايج در نرم‌افزار ArcGIS تصويرسازي شده است. نتايج رتبه‌بندي استان‌هاي كشور دال بر وجود نابرابري در برخورداري از تأسيسات گردشگري بين‌راهي است، به‌گونه‌اي كه مازندران از بين 9 شاخص به‌تنهايي ايده‌آل مثبت 3 شاخص را به خود اختصاص داده است. نتايج اولويت‌بندي توسعه نيز حاكي از آن است كه استان‌ها از مجموع 270 بار، مجموعاً 109 بار (40.3 درصد) در اولويت اول توسعه قرارگرفته‌اند و اين بدين معني است كه استان‌ها در مجموع با كمبود قابل‌توجهي در زمينه تأسيسات گردشگري بين‌راهي مواجه هستند. استان‌هاي تهران، خوزستان و فارس با 9 بار (100 درصد) جاي گرفتن در اولويت اول توسعه، بيشترين كمبود را در برخورداري از تأسيسات گردشگري بين‌راهي دارا بوده‌اند، درحالي‌كه سمنان با 8 بار (88.8 درصد) قرار گرفتن در اولويت سوم، وضعيت مطلوبي را از اين نظر داراست.