تاثير تمرين ‌هوازي بر تثبيت حافظه فضايي و شاخص پروتئين كرِب در بافت هيپوكامپ موش‌هاي صحرايي جوان محروم از خواب

زمينه و هدف: هدف از اين تحقيق، تاثير تمرين ‌هوازي بر تثبيت حافظه فضايي و شاخص پروتئين كرِب در بافت هيپوكامپ موش هاي صحرايي‌ جوان محروم از خواب بود. روش‌ ها: 40 موش صحرايي 4 هفته‌اي سالم نر از نژاد ويستار به روش تصادفي به چهار گروه بدون فعاليت‌بدني-خواب طبيعي (كنترل)؛ بدون فعاليت‌بدني-محروم از خواب (بي‌خوابي)؛ فعاليت‌بدني-خواب طبيعي (فعاليت‌بدني) و فعاليت‌بدني-محروم از خواب (فعاليت‌بدني و بي‌خوابي) تقسيم شدند. فعاليت بدني شامل 4 هفته تمرين هوازي با استفاده از دويدن روي تردميل بود. در تمرين هوازي موش ها هفته اول و دوم، به مدت 5 روز در 2 بخش 15 دقيقه‌اي با سرعت 10 متر بر دقيقه و هفته سوم در 3 بخش 15 دقيقه‌اي با سرعت 15 متر بر دقيقه و در هفته چهارم در 4 بخش 15 دقيقه‌اي با سرعت 15 متر بر دقيقه روي تردميل با شيب صفر درجه مي‌دويدند. پس از پايان پروتكل تمرين هوازي، مرحله اكتساب حافظه در ماز آبي موريس انجام شد. سپس، جهت القاي بي خوابي حيوانات به مدت 24 ساعت در داخل سكوي چندگانه اصلاح شده قرار گرفتند. آزمون تثبيت حافظه فضايي، پس از 24 ساعت بي‌خوابي انجام شد. براي اندازه‌گيري شاخص كرِب در هيپوكامپ از تكنيك وسترن بلات استفاده شد. يافته ‌ها: فعاليت بدني باعث بهبود اكتساب و تثبيت حافظه فضايي و بي‌خوابي باعث تخريب تثبيت حافظه فضايي در موش‌ها شد (0/05 ˂ p ). فعاليت بدني باعث پيشگيري از تخريب تثبيت حافظه فضايي ناشي از كم‌خوابي شد. هم‌چنين، يافته‌ها نشان داد كه فعاليت بدني باعث افزايش بيان پروتئين كرِب شد اما بي‌خوابي تاثير معني‌داري بر ميزان بيان پروتئين كرِب نداشت. با وجود اين، تاثير فعاليت‌بدني بر ميزان بيان پروتئين كرب در موش هاي داراي بي‌خوابي معني‌دار بود (0/05 ˂ p ). نتيجه ‌گيري: به‌نظر مي‌رسد تمرين هوازي بر روي تردميل قادر به پيشگيري از اثرات مخرب بي‌خوابي بر تثبيت حافظه فضايي موش هاي صحرايي‌ مي‌ باشد.