مفهوم نور و ساحت‌هاي آن در عرفان هيلدگارد بينگني

در عرفان مسيحي، نور به دو شكلِ عمده درخور توجه بوده است: 1. بُعد تجربي؛ يعني اينكه راهب يا عارف چگونه مي‌تواند به نور به‌عنوان مقصد نهايي سلوك واصل شود و وجودش نوراني گردد. در واقع اين بُعد توجه به وجودشناسي نور بوده است؛ 2. بُعد انتزاعي، كه بيشتر در عرفان‌هاي نظري مد نظر بوده و بر حجاب‌هاي نوراني و وصف مقام ذات به‌عنوان نوري ناديدني يا ظلمت توجه مي‌كرده است. در ديدگاه اول، خدا سراسر نور است و در ديدگاه دوم، نور حجاب است و ذات خدا دست‌نيافتني و در نتيجه ظلمت است. در بينش عرفاني هيلدگارد بينگني، عارف قرن دوازدهم ميلادي، نور عنصر كليدي آن است و با توجه به پيش‌زمينۀ گنوسي به‌عنوان رمز، عالم قدسي در برابر جهان شر و تاريكي قرار مي‌گيرد. او تجربه‌گر نوري است كه با او سخن مي‌گويد، به وي فهم تازه‌اي از كتاب مقدس و هستي مي‌بخشد و تصاويري را نمايش مي‌دهد. بر اين اساس، نور در سه ساحت به شكل توصيفي و تحليلي بررسي مي‌شود: ساحت وجودي، ساحت معرفتي و ساحت نمادين. با نظر به اين سه ساحت درمي‌يابيم عرفان هيلدگارد آميزه‌اي از عرفان غرب و شرق مسيحي است كه خدا و جهان روحاني آن سراسر نور است و دسترس‌ناپذيري مقام ذات نه با ظلمت كه با نقص انسان وصف مي‌شود.