بررسي ارتباط بين شاخص نوسان اطلس شمالي (NAO) با خشكسالي‌ها و ترسالي‌هاي ايران در دو مقياس ايستگاهي و منطقه اي

ﻫﺪف از اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ راﺑﻄﻪ ﺑﻴﻦ اﻟﮕﻮي دورپيوند نوسان اطلس شمالي (NAO) با خشكسالي ها و ترسالي هاي اﻳﺮاندر دو مقياس ايستگاهي و منطقه اي اﺳﺖ. براي رسيدن به اين هدف از دو پايگاه داده اي مختلف استفاده شد. يكي مربوط به داده هاي بارش ماهانه 63 ايستگاه همديد براي يك بازه زماني 30 ساله (20161986) است كه از سازمان هواشناسي كشور اخذ و ديگري مربوط به مقادير شاخص نوسان اطلس شمالي (NAO) است كه براي همان بازه زماني از پايگاه داده اي مركز ملي پيش بيني محيطي مركز ملي پژوهش هاي جويNCEP/NCAR وابسته به سازمان پژوهش هاي جوي و اقيانوسي ايالات متحده برداشت شد. از شاخص بارش استاندارد شده (SPI) نيز براي كمي كردن خشكسالي هاي استفاده شد. بعد از محاسبه شاخص بارش استاندارد شده (SPI) براي تمامي ايستگاه هاي مورد مطالعه، بر اساس يك معيار فضايي خشكسالي ها و ترسالي هاي ايران در يك مقياس ماهانه به سه دسته خشكسالي ها (ترسالي ها)ي فراگير، خشكسالي ها (ترسالي ها)ي نيمه فراگير و خشكسالي ها (ترسالي هاي)ي محلي تقسيم شدند.در نهايت از ضريب همبستگي گشتاوري پيرسون براي بررسي رابطه بين خشكسالي هاي ايران چه در مقياس ايستگاهي و چه در مقياس منطقه اي با شاخص نوسان اطلس شمالي (NAO) در ارتباط همزمان و تاخيرهاي يك ماهه، دو ماهه و سه ماهه استفاده شد. نتايج اين مطالعه نشان داد كه شاخص نوسان اطلس شمالي (NAO) در يك رابطه خطي قادر به تبيين سهم بزرگي از تغييرپذيري خشكسالي ها و ترسالي هاي ايران چه در مقياس ايستگاهي و چه در مقياس منطقه اي نبوده است. لذا با توجه به اينكه ساختار اقليم شناسي بارش هاي ايران بسيار پيچيده و همچنين الگوهاي همديدي كه در ماه ها و فصل هاي مختلف ايران را تحت تاثير قرار مي دهند مختلف است، توجه به مدل هاي غير خطي جهت مطالعه اين روابط بسيار ضروري مي باشد.