مقايسه تاثير دو نوع تمرين تناوبي شديد (HIIT) و تداومي هوازي بر نيمرخ ليپيدي، شاخص‌هاي فيزيولوژيكي و عملكرد هوازي و بي‌هوازي مردان غيرفعال

هدف: هدف مطالعه حاضر، مقايسه تاثير شش هفته تمرين تناوبي شديد (HIIT) و تمرين تداومي هوازي بر شاخص‌هاي سلامت قلبيعروقي و آمادگي هوازي و بي‌هوازي مردان غيرفعال بود. روش‌: در يك طرح تحقيق نيمه‌تجربي، 20 مرد سالم غيرفعال دانشجو با دامنه سني 30-20 سال بر اساس درصد چربي و شاخص توده بدني انتخاب شدند. ابتدا همه آزمودني‌ها به مدت دو هفته تمرين هوازي با شدت متوسط (3 جلسه در هفته، 30 دقيقه دويدن با شدت 65-60 درصد ضربان قلب ذخيره) را جهت آماده‌سازي براي تمرين HIIT اجرا كردند. سپس، آزمودني‌ها به صورت تصادفي به دو گروه همگن چهار هفته تمرين HIIT و هوازي تقسيم شدند. قبل و پس از اعمال مداخله تمريني، حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max)، آستانه تهويه‌اي (VT)، ميانگين توان توليدي(MPP) و اوج توان توليدي(PPO) تركيب بدني (BC)، نيمرخ ليپيدي و پروتئين واكنش‌گرC (CRP) اندازه‌گيري شد. نتايج حاصله با استفاده از آزمون تحليل واريانس 2*2، تي همبسته و مستقل در سطح معني‌داري 0.05 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: چهار هفته تمرين HIIT و هوازي موجب افزايش VO2max، PPO و MPP افراد غيرفعال گرديد و با وجود افزايش بيشتر در گروه HIIT، تفاوت معني‌دار نبود (0.05 P). با اين حال، تنها در گروه HIIT كاهش درصد چربي بدن معني‌دار بود(0.05 P). همچنين، غظلت CRP، تري گليسيريد، كلسترول و LDL سرمي به طوري معني‌داري تنها در گروه HIIT كاهش يافت.