بررسي ارتباط آسيب‌هاي عضلاني- اسكلتي و بار استرس در كاركنان فوريت پزشكي استان در سال 2019

مقدمه: كاركنان فوريت پزشكي كه در خط مقدم ارائه مراقبت‌هاي سلامت هستند، با استرس‌هاي شغلي فراواني روبه‌رو مي‌شوند. اين امر پيامدهاي رواني، جسمي، رفتاري و سازماني را براي آنها به‌دنبال دارد كه از جمله آنها مي‌توان به اختلالات اسكلتي عضلاني اشاره كرد. پژوهش حاضر با هدف بررسي ارتباط آسيب‌هاي عضلاني اسكلتي و بار استرس در كاركنان فوريت‌هاي پزشكي استان همدان انجام شده است. روش كار: در اين مطالعه توصيفي هم‌بستگي كه در سال 1398 انجام شده است، از ميان كاركنان فوريت پزشكي همدان، 76 نفر (40 درصد) از پايگاه‌هاي شهري و 114 نفر (60 درصد) از پايگاه‌هاي جاده‌اي به‌كمك نمونه‌گيري سهميه‌اي انتخاب شدند و در پژوهش شركت كردند. ابزار گرداوري اطلاعات شامل پرسشنامه‌هاي آسيب‌هاي عضلاني اسكلتي نورديك و بار استرس شغلي بود. داده‌ها نيز با نرم‌افزار SPSS نسخه 23، آمار توصيفي، آزمون t مستقل و ضريب هم‌بستگي اسپيرمن تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني افراد 34/05 سال (8/11 ±) و سابقه كار آنها 42/123 (84/22 ±) ماه بود. همچنين بيشتر آنها (77 درصد) متأهل، (57/3 درصد) داراي مدرك كارشناسي و (46/9 درصد) استخدام رسمي بودند. بار استرس كاركنان (161/23 ±) 503/03 از 1050 نمره ممكن بود. كاركناني كه به دليل شغل خود، اختلال عضلاني-اسكلتي داشتند، نسبت به ساير افراد بار استرس بيشتري گزارش كرده بودند؛ اما اين تفاوت معني‌دار نبود (0/05 P). بار استرسي افرادي كه اختلالات عضلاني-اسكلتي در ناحيه گردن داشتند، بيشتر از ديگران بود (0/05 P). بين نوع استخدام، سابقه كاري و نوع ورزش كاركنان رابطه معني‌دار آماري با اختلالات اسكلتي عضلاني وجود داشت (0/05 P). نتيجه‌گيري: با وجود افزايش آسيب‌هاي اسكلتي-عضلاني با افزايش نمره استرس، ميان اين دو متغير رابطه معني‌دار آماري وجود نداشت و تنها بين اختلالات عضلاني اسكلتي در ناحيه گردن با استرس ارتباط وجود داشت. با تعديل و حذف عوامل استرس‌زا در كاركنان فوريت به‌كمك برگزاري كارگاه‌هاي اصول ارگونومي و همچنين اصول كاهش استرس مي‌توان در كاهش اختلالات جسمي كاركنان فوريت تأثيرگذار بود.