بررسي تأثير خاطره‌گويي گروهي بر ميزان احساس تنهايي سالمندان ايراني

مقدمه: محروميت از فعاليت‌هاي اجتماعي سبب افزايش احساس تنهايي در سالمندان مي‌شود. در اين ميان، خاطره‌گويي، به‌عنوان يادآوري رويدادها، احساسات و تفكرات گذشته، از جمله مداخلات پرستاري است كه مي‌تواند در سراي سالمندان استفاده شود. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان اثر خاطره‌گويي بر تنهايي در سالمندان مقيم آسايشگاه‌هاي استان گيلان انجام شده است. روش كار: در يك مطالعه نيمه‌تجربي، 32 نفر از سالمندان داراي معيار ورود، در دو گروه مداخله و شاهد به‌طور تصادفي تقسيم شدند. هر دو گروه در مرحله پيش‌آزمون، پرسشنامه استاندارد تنهايي سالمندان را تكميل و نمره تنهايي را دريافت كردند. گروه مداخله دو بار در هفته، طي 8 جلسه و هر جلسه به مدت 1-1/5 ساعت در برنامه خاطره‌گويي گروهي شركت كردند. يافته‌ها: براساس نتايج، نمره احساس تنهايي در دو گروه سالمندان قبل از مداخله اختلاف معني‌داري نداشت. بعد از مداخله نيز ميانگين نمره احساس تنهايي در گروه خاطره‌گويي گروهي به‌طور معني‌داري (0/0001=P) كمتر از گروه شاهد ملاحظه شد. نتيجه‌گيري: خاطره‌گويي گروهي به‌عنوان روشي پويا و تعاملي مي‌تواند سبب كاهش افسردگي در سالمندان شود. در اين روش، سالمند شركت فعال دارد و روابط اجتماعي او در گروه تقويت مي‌شود. هر سالمند با تعريف خاطرات خود و صحبت‌كردن در گروه اعتمادبه‌نفس پيدا مي‌كند و گاهي با احساس شادي و گاهي با احساس غم به تخليه احساسات مي‌پردازد. اين روش در مراكز مراقبت از بيماران مزمن و سراي سالمندان به‌عنوان روشي ارزان و غيردارويي قابل‌اجراست. از سوي ديگر، آموزش اين روش به خانواده‌ها براي توسعه سلامت روان جامعه و كمك به بهبود حال سالمند توصيه مي‌شود.