نقش پيشگويي‌كننده عملكرد شغلي در ديسترس اخلاقي پرستاران

مقدمه: ديسترس اخلاقي يكي از معضلات اخلاقي و پيچيده براي پرستاران شاغل در بخش‌هاي ويژه است. عملكرد شغلي مطلوب پرستار، ضامن كيفيت خدمات درماني ارائه‌شده به بيماران و عامل مهمي در تسريع روند درمان و بهبودي بيماران است. بر اين اساس مطالعه حاضر به‌منظور بررسي نقش پيشگويي‌كننده عملكرد شغلي بر ديسترس اخلاقي پرستاران انجام شده است. روش‌ كار: پژوهش حاضر يك مطالعه توصيفيمقطعي است. ۲۵۶ نفر از پرستاران شاغل در بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه بيمارستان‌هاي خصوصي و دولتي استان قزوين (از دي تا اسفند ۱۳۹۷) به روش نمونه‌گيري دردسترس در مطالعه شركت كردند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه مشخصات جمعيت‌شناختي، ديسترس اخلاقي اصلاح‌شده (Moral Distress Scale -Revised) و عملكرد شغلي شش‌بعدي (Six Dimension Scale of Nursing Performance) استفاده شد. تجزيه و تحليل آماري نيز با استفاده از آزمون مدل رگرسيون خطي در نرم‌افزار كامپيوتري SPSS نسخه ۲۲ صورت گرفت. يافته‌ها: نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد، ميانگين امتياز ديسترس اخلاقي پرستاران ۵۵/۶۳ ± ۱۱۷/۳۷ است. در مدل رگرسيون خطي چندمتغيره تنها بعد آموزشي عملكرد شغلي در هر دو حوزه دفعات (۲۶/۳۷ =β و۰/۰۰۱=P) و كيفيت (۱۵/۷۶=β و ۰/۰۲۵=P) ارتباط معني‌داري با ديسترس اخلاقي داشت. نتيجه‌گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، بعد آموزشي عملكرد شغلي عامل پيشگويي‌كننده براي ديسترس اخلاقي است؛ بنابراين با اقداماتي از قبيل استفاده از پرستاران داراي سابقه آموزشي تخصصي در بخش‌هاي ويژه، توجه خاص به آموزش مسائل اخلاقي در مراكز آموزشي درماني و برگزاري دوره‌هاي بازآموزي براي پرستاران مي‌توان در كاهش ديسترس اخلاقي در محيط‌هاي باليني مؤثر بود.