بررسي ميزان رعايت رفتارهاي پيشگيرانه و اضطراب ناشي از بيماري كوويد 19 در جمعيت بزرگسال ايران

مقدمه: شيوع ويروس كوويد۱۹ بحراني جهاني محسوب مي‌شود كه رعايت رفتارهاي پيشگيرانۀ عموم مردم از راه‌‌هاي اصلي قطع زنجيرۀ انتقال بيماري و رهايي از اين بحران است. در‌‌عين‌‌حال، تبعيت از اعمال پيشگيرانه مي‌تواند تحت‌تأثير وضعيت روان‌شناختي افراد قرار گيرد. اين مطالعه با هدف تعيين ميزان رعايت رفتارهاي پيشگيرانه و شدت اضطراب ناشي از بيماري كوويد۱۹ در جمعيت بزرگ‌سال ايران انجام شد. روش كار: در اين مطالعۀ مقطعي‌همبستگي، ۱،۰۰۸ فرد از جمعيت بزرگ‌سال ايران به روش نمونه‌‌گيري دردسترس وارد مطالعه شدند. پرسشنامه‌‌هاي »مقياس رفتارهاي پيشگيرانه درمقابل كوويد۱۹ « و »مقياس اضطراب بيماري كرونا « به‌صورت آنلاين دراختيار مشاركت‌‌كنندگان پژوهش قرار گرفت و داده‌‌ها با استفاده از آمار توصيفي و تحليلي و نرم‌افزار SPSS نسخۀ ۲۴ در سطح معناداري ۰/۰۵ تجزيه‌‌وتحليل شد.يافته‌‌ها: در زمينۀ رعايت رفتارهاي پيشگيرانه، ميانگين كل نمرات ۲/۳۵±۱۹/۴۷ بود. رفتارهايي نظير رعايت فاصلۀ اجتماعي و ماسك‌زدن و خارج‌نشدن از منزل به‌جز مواقع ضروري كمتر از رفتارهاي ديگر رعايت شدند. همچنين، شدت اضطراب ناشي از بيماري در ۲۲/۴ درصد افراد شديد و در ۳۴/۹ درصد افراد متوسط و در ۷/۴۲درصد افراد خفيف گزارش شد. شايان ذكر است بين دو متغير رفتارهاي پيشگيرانه و اضطراب ارتباط معناداري وجود داشت (۰/۰۰۱ P). در نمرات حاصل از مقياس‌ها با متغيرهاي جمعيت‌شناختي تفاوت آماري معني‌داري ديده شد؛ به‌گونه‌اي كه ميانگين نمرات رفتارهاي پيشگيرانه در زنان و افراد ۵۰ تا ۶۹ ساله و افراد بازنشسته و خانه‌دار بيشتر از ساير گروه‌ها بود و در همين گروه‌ها، شدت اضطراب نيز بيشتر گزارش شد (۰/۰۰۱ P).نتيجه‌‌گيري: سياست‌گذاران نظام سلامت مي ‌‌توانند با اطلاع از وضعيت رفتار پيشگيرانۀ عموم مردم و اضطراب تجربه‌‌شدۀ آنان از بيماري و شناسايي افرادِ در‌معرض خطر، برنامه‌‌ريزي مهار بيماري را به‌سمت تأكيد بيشتر روي رفتارهاي كمتر ‌رعايت ‌شده سوق دهند و اضطراب ناشي از بيماري را به‌سمت مثبت و در مسير بهبود رفتارهاي پيشگيرانه هدايت كنند.