اثر پيشگيرانة تمرين هوازي بر مسموميت بافتي ناشي از دوكسوروبيسين: شواهد هيستولوژيك بافت رية رت‌هاي پير و جوان

ازيك‌سو، اثرات مسموم‌كنندة دوكسوروبيسين بر بافت‌هاي مختلف و ازسوي‌ديگر، اثرات پيش‌درمان فعاليت ورزشي قبل از القاي  DOX بر بافت‌هاي قلب و كبد رت‌هاي صحرايي جوان شناخته شده است، اما تأثير پيش درمان فعاليت ورزشي بر رت‌هاي سالمند به‌ويژه در بافت ريه كاملاً مشخص نيست؛ بنابراين پژوهش حاضر با هدف مقايسة تغييرات بافت ريه به‌دنبال مسموميت با  DOX و اثر پيشگيرانة تمرين هوازي انجام شد. تعداد 48 سر موش صحرايي نر جوان (سه‌ماهه) و سالمند (32 ماهه) به سه زير گروه كنترل (307.8 و 374.8)،  DOX (362.428 و 430) و تمرين +  DOX (370.142 و 383) تقسيم شدند. گروه‌هاي تمريني به‌مدت سه هفته با سرعت 15 تا 17 متر/دقيقه و زمان 25 تا 39 دقيقه و پنج جلسه در هفته روي نوار گردان دويدند. گروه‌هاي دريافت‌كنندة  DOX، محلول DOX (20 ميلي‌گرم بر كيلو‌گرم) را 24 ساعت پس از آخرين تمرين دريافت كردند. چهل‌وهشت ساعت بعد از تزريق  DOX، بافت‌برداري انجام شد و به روش توصيفي تجزيه و تحليل شد. بررسي هيستولوژيك بافت ريه نشان‌دهندة التهاب، ادم بين‌سلولي، احتقان عروقي، افزايش ضخامت ديوارة عروقي در گروه‌هاي القاي DOX و با تخريب بيشتر در گروه‌هاي سالمند بود. اجراي پيش‌درمان تمرين هوازي در هر دو گروه به بهبود آسيب‌هاي ايجادشده با  DOX منجر شد. نتايج پژوهش نشان داد كه القاي   DOX باعث آسيب بيشتر به بافت رية رت‌هاي سالمند در مقايسه با رت‌هاي جوان شد؛ زيرا مقاومت بافت رية سالمند در برابر  DOX كمتر است و پيش‌درمان با تمرين هوازي باعث تخفيف اثر تخريبي DOX  بر بافت ريه مي‌شود و اين التيام در رية سالمند مشهودتر است.