بررسي مؤلفه‌هاي الگوي سياست‌گذاري در حوزۀ رسانه (گذر از نهادگرايي كلاسيك به نهادگرايي جديد)

روند گسترش روز‌افزون ارتباطات و جابه‌جايي اطلاعات توسط رسانه‌هاي متعدد و متنوع در عصر جهاني ‌شدن سبب شده تا بازيگران رسانه‌هاي ملي و رسمي در كنار خود، بازيگران رسانه‌اي ديگر را نيز مشاهده نمايند. علم سياستگذاري به طور عام و روند سياست‌گذاري رسانه‌اي به طور خاص نيز نيازمند آن است كه در مواجهه با اين وضعيت جديد موضع‌گيري كارآمدي داشته باشد. در پاسخ به اين سوال اصلي كه «سياست‌گذاري رسانه‌اي در مواجهه با حضور بازيگران رسانه‌اي متعدد نيازمند چه تحولاتي است؟»،فرضيه اين مقاله با توجه به روند روزافزون جهاني‌شدن رسانه‌ها عبارت از آن مي باشد كه «سياستگذاري رسانه‌اي در مواجهه با حضور بازيگران رسانه‌اي متعدد نيازمند توجه هم‌زمان به رسانه‌هاي دولتي و غيردولتي به عنوان نهادهاي رسمي و غير رسمي در تمامي مراحل سياست‌گذاري است». در اين مقاله سعي گرديده تا با استفاده از روش هاي كتابخانه‌اي اسنادي و روش‌شناسي نهادگرايي جديد، فرضيه اصلي را مورد آزمون قرار دهيم. يافته‌هاي اين پژوهش نشان‌دهنده آن است كه با توجه به افزايش حضور بازيگران عرصه رسانه، گسترش انواع رسانههاي غيررسمي ـ دولتي و گسترش شبكه‌هاي متداخل ارتباطي، يك سياست‌گذاري رسانه‌اي كارآ و موفق نيازمند «توجه به بازيگران غيررسمي در كنار بازيگران رسمي»، «توجه به مخاطب درون اجتماع به جاي تحكيم رسانه‌ رسمي» و «توجه به خصوصي‌سازي و مقررات‌زدايي رسانه‌اي» است تا توان دست‌يابي به اهداف تعيين شده را به بهترين شكل داشته باشد.