مدل علي براي پيش بيني خطر خودكشي در دانشجويان دانشگاه هندوراس

A casual model for predicting suicidal risk in university students of Honduras

مقدمه: هدف از اين مطالعه تعيين روابط علي بين اميد، حمايت بين فردي، جستجوي معنا، وجود معنا، قدرداني، تنهايي و افسردگي بر پيش بيني خطر خودكشي دانشجويان روان شناسي بود. روش كار: در اين مطالعه 117 دانشجوي روان شناسي هندوراس بررسي شدند. تجزيه و تحليل مسير با استفاده از يك مدل معادلات ساختاري علي انجام شد. يافته ها: نتايج از تأثير مستقيم و پيش بيني كننده افسردگي، تنهايي و جستجوي معنا حمايت ميكند. همچنين حمايت بين فردي و اميد تاثير معكوس بر خطر خودكشي دارد. اگر چه، مولفه هاي قدرداني و وجود معنا، تأثير معني داري بر خطر خودكشي نشان نداد. اين مدل 31 درصد از واريانس خطر خودكشي را تبيين مي كند. نتيجه گيري: رويكرد مطالعه خطر خودكشي بايد با توجه به متغيرهاي روان شناختي، وجودي و اجتماعي باشد. اين نتايج با توجه به پيامدها و هم راستايي با مطالعات قبلي مورد بحث قرار مي گيرد.

to determine the casual relationships between hope, interpersonal support, seeking for meaning, presence of meaning, gratitude, loneliness and depression over suicidal risk of undergraduate psychology students. Materials and Methods: This was accomplished through a quantitative method, with a non-experimental design and an explanatory scope, in sample of 117 university students. The path analysis was made using a casual structural equations model. Results: The results provide evidence to support the predictive direct effects of depression, loneliness and search for meaning, as well as inverse effects of interpersonal support and hope over suicidal risk. However, gratitude and presence of meaning did not have significant effects over suicidal risk. The model accounts for 31% of the variance of suicidal risk. Conclusion: The study of suicidal risk must be approached holistically, considering psychological, existential and social variables. These results are discussed according to their implications and consistency with prior studies.